வளர்ந்து விட்டோமா நாம்?

தமிழர்களான நம் ஒவ்வொருவரையும் எதோ ஒரு வகையில் பாதித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு நிகழ்வைத்தான் இங்கு பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன். என் மகனுக்கு 4 வயது இருக்கும் அப்போது. இந்தியா சென்றிருந்தோம். எத்தனையோ அதிசயமான காட்சிகள், எத்தனையோ பரபரப்பான மனிதர்கள். என எல்லாவற்றையும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு வந்த என் மகனின் கண்ணில்

ரோட்டில் பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவனும் பட்டான். கையிலிருந்த பழத்தை அவனிடம் கொடுத்தோம்.

ஏன் அந்தச் சிறுவன் பிச்சை எடுக்கிறான்?, ஏன் அவன் சட்டை போடவில்லை? என்பது போன்ற சில கேள்விகள் என் மகனிடமிருந்து வந்தன. அந்தச் சிறுவனின் நிலமையையும், நமக்கு இருக்கும் வாழ்வையும் பற்றி எடுத்துக் கூறி விட்டு, பின் அதை மறந்து விட்டோம். அதன் பிறகு அது போன்ற காட்சிகளை நேரில் பார்க்கும் பொழுதோ, தொலைக்காட்சியில் காணும் பொழுதோ

சற்று நேரம் உற்றுப் பார்த்து விட்டு, கவனத்தை திருப்பிக் கொள்வான். கடந்த சில வருடங்களாகவே இதைக் கவனிக்கும் நாங்கள், இந்தக்கால குழந்தைகளுக்கு தேவைக்கதிகமாக எல்லாமே இருப்பதால், மற்றவர் படும் கஷ்டங்கள் புரியவில்லை.

பெரியவனானால் புரிந்து கொள்வான் என்று எங்களை

சமாதானம் செய்து கொள்கிறோம்.

சமீபத்தில் இணையத்தில் ஒரு வீடியோ காட்சியைக் கண்டேன். இலங்கை ராணுவத்தின் ஒரு கொடூரத் தாக்குதலுக்குப் பின் எடுக்கப்பட்டிருந்தது. ஆரம்பத்தில்,

Some Scenes May Be Disturbing.

Viewer Discretion Advised.

என்கிற வாக்கியங்கள் வந்துவிட்டு, பின் காட்சி ஆரம்பமானது.

ரோட்டில் ரத்தக் காயங்களுடன் பல சடலங்கள். அதில், தலையில் கட்டுடன் ஒரு பச்சைக் குழந்தையின் சடலம். ஒரு வயது கூட நிரம்பாத அந்தக் குழந்தையை மடியில் போட்டுக் கொண்டு கதறுகிறாள் தாய்! தமிழ் என்பதால் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் தெளிவாகப் புரிகிறது. அதற்கும் மேல் அவள் வாயிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக் கொண்டு அழும் காட்சி! காணச் சகிக்கவில்லை. உடனே MINIMIZE செய்தேன். ஒரு TENT ற்குள் தலை, கை, கால்கள் என உடலில் பல இடங்களிலும் கட்டுப் போடப்பட்டு, திரும்பிப் படுக்கக் கூட இடமில்லாமல் நெருக்கமாக படுக்க வைக்கப்பட்டிருந்த மக்கள்!

இன்னொரு TENT ல் கூட்டமாக ஒருவரையொருவர் இடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்த மக்கள்! காயமில்லாமல் உயிருடன் தப்பித்தவர்கள் போல!!!

10 நிமிட வீடியோவை பல முறை MINIMIZE செய்தும், ஒரு நிமிடத்திற்கு மேல் பார்க்க முடியவில்லை. நெஞ்சு கணத்தது. அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது. மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள். இந்தக் குழந்தையைக் கொல்வதால்,

எந்த இனப்போராட்டத்தை வென்று விட முடியும்?

யாரைப் பழி வாங்கிவிட முடியும்?

அரசியலாக்கி, எந்த நாட்டைத் தான் கைப்பற்றி விட முடியும்?

ஏன் இவர்களைச் சோதிக்கிறாய் கடவுளே?

உன்னைப் போய் கேட்கிறேனே! நீ தான் இறந்து விட்டாயே! குழந்தையும் தெய்வமும் ஒன்று என்பார்களே! எத்தனையோ குழந்தைகள் இறந்து கிடந்தார்களே!!!

அப்படியென்றால் நீயும் இறந்து விட்டதாகத் தானே அர்த்தம். என்றெல்லாம் கடவுளைப் பழித்து விட்டுப் பின் அவனைத் தொழுதே மன அமைதி காண்பது, நமக்குப் பழக்கம் தானே. நான் மட்டும் விதி விலக்கா என்ன? இப்பொழுதெல்லாம் இணையத்தில் இருக்கும் இது போன்ற பதிவுகளைத் தவிர்க்கிறேன். இது பற்றிய செய்திகள், கட்டுரைகளைக் கூட முழுமையாகப் படிக்க முடியாமல்

தவிர்க்கிறேன். ஏன்?

என்னால் என்ன செய்து விட முடியும் என்பதாலா?

நெஞ்சைக் குத்தும் அந்தக் காட்சிகளைக் காணச் சகிக்காமலா?

அந்த அரை மணி நேரச் சோகத்தைக்கூட அனுபவிக்க விரும்பாததாலா?

என்னைச் சுற்றி நடக்கும் எந்த நிகழ்வும் இதனால் தடை படாததாலா?

எனக்கு அந்தப் பிரச்சனை இல்லை என்பதாலா? ஏன்?

கூட்டம் கூட்டமாகப் பிச்சைக் காரர்களைப் பார்த்து பழகிவிட்டதைப் போல கூட்டம் கூட்டமாக பிணங்களையும் பார்த்துப் பழகிவிடப்போகிறோமா? இங்கே, என் மகன் நினைவுக்கு வருகிறான். அவன் நிலையில் தானே நானும் இருக்கிறேன்.

அவன் பெரியவனானதும் புரிந்து கொள்வான் என்றால், நான்????????????