அன்றாட வாழ்வில் நகைச்சுவை

'ஜோக் சொன்னா அனுபவிக்கனும். ஆராயக் கூடாது' என்னும் பம்மல் கே. சம்மந்தம் பட வசனத்தை என்னால் மறக்கவே முடியாது. இந்த வசனம் பெரிய தத்துவத்தைச் சொல்லவில்லை. ஆனால், தளராமல், ரசிக்கச் சொல்கிறது. வெகு சில வீடுகளை மட்டுமே தாக்கும் வெடிச்சிரிப்பு எங்கள் வீட்டை விட்டு வைத்ததேயில்லை.

எப்பபோதும் போல் அன்றும் சமையல் ஒரு புறம், அலுவலக வேலை ஒரு புறம் என அலைந்து கொண்டிருந்தேன். பூசணிக்காய் சாம்பாரும், வெண்டைக்காய் பச்சடியும் செய்து வைத்துவிட்டு முழுதாக அலுவலக வேலையில் மூழ்கி, மனதை ஒருமுகப்படுத்தி, ஒரு மின்னஞ்சலுக்குப் பதில் அடித்துக் கொண்டிருந்தேன். சமையலறையில் இருந்து ஒரு குரல், "பச்சடி நல்லாயிருக்குப்பா". என் கணவர் தான். வேலைப் பளுவில் அது ஒரு சின்ன ஆனந்தத்தைத் தந்தது. அடுத்த நொடியே, "கல்யாணம் ஆகி இந்த 27 வருஷமா இது ஒன்னு தான் நல்லா வைக்கிற" என்றார். உடனே வாய்விட்டுச் சிரித்துவிட்டேன். என்னை நானாகவே இருக்கவிட்டு, என் உரிமையைச் சிறிதும் பறிக்காமல், என் புது முயற்சிகளை எல்லாம் பாராட்டி ஊக்குவிப்பவரிடம், இந்த நிமிடம் நான் முட்டாளாவதில் என்ன தவறு?

நான் மட்டுமல்ல. அவரும் பல நேரங்களில் முட்டாளாவதுண்டு. வாடிக்கையாளர் சேவை (customer service) அழைப்புகளில் அந்த IVRஓடு (Interactive Voice Response) அவர் படும் பாடு இருக்கிறதே! ஒரு முழு நீள நகைச்சுவைப் படமே எடுக்கலாம். டயல் செய்தவுடன் உயிருள்ள ஆள் வராமல், பதிவு செய்யப்பட்ட குரல் வந்தாலே பதட்டமாகிவிடுவார். அந்தக் குரல் சொல்வது எதையும் கேட்காமல், பூஜ்ஜியத்தை மட்டுமே அழுத்தி, "representative", "representative" என்று கத்திக் கொண்டேயிருப்பார். அந்தக் குரலோ, "நீங்கள் சொல்வது எனக்குப் புரியவில்லை" என்று மீண்டும் மீண்டும் திருப்பிச் சொல்லச் சொல்லும். பல பண்பேற்றங்களில் இவர் திருப்பிச் சொல்ல, அது ஒன்றுமே புரியாமல் இவரிடமிருந்து தப்பித்தால் சரியென்று, "I will connect you to the representative" என்று சொல்லி இந்தக் கூத்தை முடித்து வைக்கும். எவ்வளவோ பொறுமையாகக் கை முறுக்கு சுற்றத் தெரிந்தவருக்கு, ஏனோ இந்தப் பொறுமை இருப்பதேயில்லை.

எப்போதும் காதுகேள் பொறியில் (headphone) பாட்டுக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பதின்ம வயதுப் பிள்ளைகள் கூட இவருடைய இந்த வாடிக்கையாளர் சேவை (customer service) அழைப்புகள் ஆரம்பித்துவிட்டால், பாட்டை விட்டு விட்டு இதைக் கேட்கத் தொடங்கிவிடுவார்கள். அவருக்கு "representative" ன் சரியான அமெரிக்க உச்சரிப்பைச் சொல்லிக் கொடுக்கப் பத்து வருடங்களாக முயன்றும் முடியாமல் போனது ஒரு கதை. IITயில் முதுகலை பட்டம் பெற்றவருக்கு இந்த அமெரிக்க ஆங்கிலம் ஆகவேயில்லை.

இப்படி இவரைக் கேலி செய்து கும்மியடிக்கும் பிள்ளைகள், அவர்கள் பங்குக்கு நகைச்சுவை பக்கங்களை நிரப்பத் தவறியதில்லை. மூத்தவனுக்கு மூன்று வயது. கலிபோர்னியாவில் உள்ள மீன் காட்சியகத்துக்குச் (aquarium)சென்றிருந்தோம். அது ஒரு வித்தியாசமான அமைப்புள்ள மீன் காட்சியகம். முழுக் கட்டடத்தையுமே ஒரு மீன் தொட்டி போலச் செய்து அதைத் தலைகீழாகக் கவிழ்த்தி, அந்த மாபெரும் தொட்டிக்குள்ளே ஒரு குகை போலக் குடைந்து அதன் வழியாக மக்கள் நடப்பது போன்ற அமைப்பு. கற்பனையில் நனைந்து விடாதீர்கள். குகையின் சுவர் முழுவதும் கண்ணாடியால் மூடப்பட்டு, உள்ளே தண்ணீர் நிரப்பப்பட்டு, மீன்களெல்லாம் நம்மைச் சுற்றி நீந்திக் கொண்டிருக்க, நடைபாதை முழுவதும் சுமந்து செல்லும் பட்டை (conveyor belt)

போடப்பட்டிருந்தது. அது மிகப் பெரிய மீன் காட்சியகம் என்பதால், முழுவதும் பார்த்து முடிக்க மூன்று மணி நேரங்கள் ஆகலாம். எனவே கால் வலிக்காமல் இருக்க நாம் அந்தப் பட்டை யில் நின்று கொண்டால், அது நம்மைச் சுமந்து செல்லும். நாம் உல்லாசமாக மீன்களைப் பார்த்துக் கொண்டே செல்லலாம்.

நாங்கள் உள்ளே செல்லும் போது சில மீன்களைப் பற்றிய விவரங்களுடன் ஒரு துண்டுப் பிரசுரம் தரப்பட்டது. அதைச் சுமந்து செல்லும் பட்டையின் (conveyor belt) மேல் போட்டு, அந்தத் தாள் ஊர்ந்து செல்வதையே பார்த்து, பாதை வளையும் போதெல்லாம், அதை மாற்றி மாற்றிப் போட்டு, அது வளைந்து வளைந்து செல்வதையே ரசித்து, கொடுத்த காசுக்கு, ஒரு மீனைக் கூடப் பார்க்காமல், தலைக்கு மேல் கண்ணாடித் தொட்டிக்குள் அங்குமிங்கும் நீந்திக் கொண்டிருந்த டால்பினையே திணறடித்தான் எங்கள் மகன். மூன்று மணி நேரமும் இதே கதை தான். நாங்களும் எங்களால் முடிந்தவரை அவனது கவனத்தைத் திருப்ப முயன்றோம். தன்னைச் சுற்றியுள்ள பரந்த உலகத்தை மறந்து, தங்களுக்குள் இருக்கும் சின்ன உலகத்துக்குள் இன்பத்தைத் தேட பிள்ளைகளால் மட்டுமே முடிகிறது என்பதைப் பாதியில் புரிந்து கொண்டோம். திருக்கை (stingray), சுத்தியல் தலை சுறா (hammerhead shark) போன்ற தன் சொந்த பந்தங்களுடன், வந்து வளைந்து வளைந்து வித்தை காட்டிப் பார்த்தது டால்பின். ம்! ஹூம்! எதுவும் வேலைக்கு ஆகவில்லை. போதாக்குறைக்கு, மற்ற பிள்ளைகளும் சில நேரம் மீனகளை மறந்து இவனது குழந்தை விளையாட்டுக்குள் தங்களைத் தொலைத்து, டால்பினைக் கடுப்பேத்தினர். எங்களால் மறக்கவே முடியாத இந்த அனுபவம் எங்கள் வீட்டில் இருபது வருடங்களாக ஓடும் மெகா சீரியல். தற்போது கலிபோர்னியாவில் வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் மகனிடம், 'இப்போதாவது சென்று அந்த டால்பினைப் பார்த்துவிட்டு வாடா. அது ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும்' என்று கிண்டல் செய்வதுண்டு.

மூத்தவனுக்காவது கடல்வாழ் உயிரினங்களைத் தான் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் இளையவனுக்கோ, மனிதர்களையே பிடிக்கவில்லை. ‘நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே இந்த நிலைகெட்ட மனிதரை நினைத்துவிட்டால்’ என்கிற தொனியில் அவன் செய்த அட்ராசிட்டிகள் ஏராளம். இது சென்னையில் நடந்தது. அவனுக்கு 4 வயது. அவனுக்கு விவரம் தெரிந்து, முதல் முறையாக இந்தியா சென்றிருந்தோம். சென்னையில் உள்ள ரங்கநாதன் தெருவிற்கு எதோ வாங்குவதற்காகச் சென்றிருந்தோம். மாம்பழம் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கியது தான் தெரியும். அதன் பிறகு நாங்கள் நடக்கவேயில்லை. கூட்டம் தான் எங்களை நகர்த்திச் சென்றது. திடீரென்று எங்கள் 4 வயது வாண்டு 'Hey, stop' என்று கத்தியது. எங்களுக்குப் புரியவில்லை. என்னவோ? ஏதொ என்று பதறிப்போய் விசாரித்தோம். தன்னை ஒருவர் இடித்துவிட்டதாகச் சொன்னான். அதற்குள் மீண்டும் ஒரு இடி. இந்த முறை 'Hey, stop' சொல்லித் திரும்புவதற்குள் இன்னொரு இடி வாங்கினான். இவனுடைய stopஜ யாரும் சட்டை செய்ததாகவே தெரியவில்லை. தொடர்ந்து பல இடிகள் வாங்க, stop சொல்லி அழுத்துப் போன குழந்தை அழத் தொடங்கினான்.

அவ்வளவு நெருக்கடியையோ, அத்தனை இடிகளையோ அறிந்திராத, அப்போது தான் பள்ளி செல்லத் தொடங்கியிருந்ததால், மழலைத் தமிழைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தொலைத்து, ஆங்கிலத்துக்கு மாறியிருந்த குழந்தை. இடியே வாங்காமல் ரங்கநாதன் தெருவில் நடப்பதெல்லாம் முடியாத காரியம் என்பதை இந்தக் குழந்தைக்குப் புரிய வைக்க முடியாமல், சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு (சிரித்தால் இன்னமும் அழுதான்) பக்கத்தில் இருந்த பல சரக்குக் கடைக்குள் வேகமாக நுழைந்தோம். தனியோக நிற்கச் சிறிது இடம் இருந்தது. உள்ளே நுழைந்ததும் திருநெல்வேலி அண்ணாச்சி மலர்ந்த முகத்துடன் வரவேற்று, 'ஏம்ல அழுத? இந்தா' என்று ஒரு மிட்டாயை நீட்டினார். இவன் கோவமாக 'no' என்றான். பிறந்ததிலிருந்து இனிப்பே பிடிக்காத/உண்டிராத குழந்தை என்று அவருக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ‘எல்லாப் பிள்ளையும் மிட்டாயப் பாத்தா சிரிச்சிரும்லா. இவன் என்னத்துக்கு அழுதான்?’ என்றார். ‘இல்லை அண்ணாச்சி, நடக்கும் போது யாரோ இடிச்சுட்டுங்களாம்’ என்றேன். 'இதுக்கா அழுதான்?' என்றபடி அண்ணாச்சி இடியெனச் சிரித்தார். பின்னாலிருந்து என் கணவர் (என் காதுக்குள்), ‘யாரோ இல்லை. யார் யாரோ’ என்றார். ‘இப்ப ரொம்ப முக்கியம்’ என்றபடி கணவரைப் பார்த்து ஒரு முறை விட்டேன். இந்தச் சிரிப்புகளால் பிள்ளை இன்னும் அழ, ஒரு வழியாகச் சமாதானப்படுத்தி, வாங்கச் சென்ற பொருள்களை வாங்காமல், இவனை மட்டும் மனித இடியிலேயிருந்து பாதுகாத்து வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.

இப்படிப் பல ஊர்களும், நாடுகளும் கூட இவர்களின் சில்லறைச் சேட்டைகளில் சிக்கிச் சின்னா பின்னமாயிருக்கின்றன. இல்லை! இல்லை! சிரித்துக் களித்திருக்கின்றன. இத்தாலியில் மிலான் நகரில் ஒரு வாரச் சுற்றுலா. சமையலறை வசதியுடன் கூடிய விடுதியறையில் தங்கினோம். சமைத்துச் சாப்பிடுவதற்காக அல்ல. அது தான் கிடைத்தது என்பதால். கடைசி நாள் விடுதியைக் காலி செய்துவிட்டு, வரவேற்பறையில் பணம் செலுத்துவதற்காகக் காத்திருந்தோம். எங்களுக்கு முன்னால் நின்றிருந்தவரிடம், "நீங்கள் சமையலறையைப் பயன்படுத்தினீர்களா?" என்றார் வரவேற்பாளர். அவர் இல்லை என்றதும், சரி என்று சொல்லி, கடன் அட்டையைத் தேய்த்து, ரசீது தந்து அவரை அனுப்பினார். எங்களுக்கு ஒரே குழப்பம். சமையலறை வசதியோடு கூடிய அறையில், அது பயன்படுத்தப்பட்டதா? என்ற தனியான விசாரிப்பின் அவசியம் என்னவென்று விளங்கவில்லை. எங்கள் முறை வர, என் கணவரிடமும் அதே கேள்வியைக் கேட்டார்.

இதோ அந்த உரையாடல்:

வரவேற்பாளர்: நீங்கள் சமையலறையைப் பயன்படுத்தினீர்களா?

கணவர்: ஏன் கேட்கிறீர்கள்?

வரவேற்பாளர்: பயன்படுத்தி இருந்தால் ஒரு நாளைக்கு 30

யூரோக்கள்அதிகம் வசூலிக்க வேண்டும்.

கணவர்: (‘இத்தாலியில் பணம் வசூலிக்கும் இன்னொரு நூதன

யுத்தி போல’ என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டு)

சமையலறையைப் பயன்படுத்தவில்லை. ஆனால்,

படுக்கையறை, குளியலறை எல்லாம்

பயன்படுத்தினோம். பரவாயில்லையா?

இந்த பதிலைச் சற்றும் எதிர்பாராத, போலிச் சிரிப்புச் சிரித்தே பழகிய வரவேற்பாளர், வாய்விட்டுச் சிரித்தார். "That’s a good one man" என்று சொல்லிவிட்டு, ‘இனி உங்களை எந்தக் கேள்வியும் கேட்கப் போவதில்லை, நீங்கள் போகலாம்’ என்று வேலையை முடித்தனுப்பினார்.

இப்படி இத்தாலியையே இழிக்க வைத்தவர், இல்லாளைக் கிண்டலடிக்கக் கிடைக்கும் தருணங்களைத் தவற விடுவதேயில்லை. மேடைப் பேச்சுகளில் ஆர்வமுள்ள நான் அந்தப் பேச்சுகளைத் தயார் செய்துவிட்டு என் கணவரிடம் பேசிக் காட்டுவது வழக்கம். நான் பத்து முறை பேசிக் காட்டினாலும் ஒவ்வொரு முறையும் தவறாமல் கை தட்டுவார். “சும்மா தானே கை தட்டுறீங்க" என்று கேட்டால், "கண்டுபிடித்து விட்டாயே! கள்ளி" என்று சொல்லி, என் மொத்தச் சிந்தனையையும் சிரிப்பாகச் சிரிக்க வைத்துவிடுவார். போதாக்குறைக்கு இளைய மகனும் சேர்ந்துகொள்வான். 'ஏதாவது ஜோக் சொல்லுடா. பேச்சோட சேத்துக்கறேன். அப்பத்தான் எல்லாரும் ரசிப்பாங்க' என்று நான் கெஞ்சினால், எங்கோ தொலைக்காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டே, 'அதெல்லாம் வேணாம்மா, எப்பவும் போலக் கத்தி கத்தி பேசுங்க. எல்லாரும் கை தட்டிடுவாங்க!' என்று அரை நினைவிலும் என்னைக் கிண்டலடிக்கும் இந்த அப்பாவின் மீதி.

ஆனால் என்னைக் கேலி செய்வதெல்லாம் வீட்டோடு முடிந்துவிடும். வெளியில் என்னை விட்டுக்கொடுக்கவே மாட்டார்கள். வெளியில் அவருக்கென யாராவது வந்து மாட்டுவார்கள். அமெரிக்காவில் பலர் டயட்டில் இருப்பார்கள். அப்படி டயட்டில் இருந்த தோழி ஒருவர், ஒரு நாள் இலை, தழைகளை (salad) உணவாக உண்பார். மறுநாள் சோறு/சப்பாத்தியோடு கொஞ்சம் நொறுக்குத்தீனியும் சேர்த்து உண்பார். இதைப் பார்த்த என் கணவர் (அவருக்கு டயட்டில் நம்பிக்கையில்லை), 'என்ன? நேற்று வெளியேற்றிய கழிவுகளையெல்லாம் இன்று உள்ளே தள்ளுகிறீர்களா?' என்று கேட்டு, கிட்டத்தட்ட அடியே வாங்கியிருக்கிறார். ஆனாலும் இவர் இல்லாத கொண்டாட்டங்களை நண்பர்கள் யாரும் விரும்புவதில்லை! இப்படிப்பட்ட முத்து முத்தான தருணங்களால் நிரம்பியது தானே வாழ்க்கை! மகிழ்ந்திருப்போம்!