பாபுவும் ரகுவும்

பாபுவும் ரகுவும் நல்ல நண்பர்கள் (friends). இருவரும் (both) ஒரே வகுப்பில் (class) படிப்பவர்கள். பாபு நன்றாக மட்டைப்பந்து (tennis) விளையாடுவான். ரகு நன்றாக சதுரங்கம் (chess) விளையாடுவான். இருவரும் நிறையப் போட்டிகளில் (competitions) கூடக் கலந்து கொண்டார்கள். பரிசுகளும் (prize) வாங்கினார்கள்.

ஒரு நாள் ரகு தன் வகுப்பு மாணவனோடு (student) சதுரங்கம் (chess) விளையாடிக் கொண்டு இருந்தான். அப்போது, அவனுடைய சதுரங்கப் போட்டியைப் பற்றிச் சொன்னான். தான் நன்றாக விளையாடி ஜெயித்ததையும் (won) சொன்னான். இதைக் கேட்டு அருகில் இருந்த மற்ற மாணவர்களும் கை தட்டிப் பாராட்டினார்கள் (praise). ரகு மிகவும் மகிழ்ச்சி (happy) அடைந்தான். அடுத்த முறை போட்டியில் ஜெயித்த போதும் எல்லாரிடமும் (everyone) அதைப் பற்றிச் சொன்னான். எல்லோரும் கை தட்டினார்கள். இப்படித் தன்னுடைய போட்டிகளைப் பற்றியும், தன் திறமையைப் (talent) பற்றியும் தொடர்ந்து பேசத் தொடங்கினான் (started). சில நாட்களில், மாணவர்கள் சலிப்பு (got bored) அடையத் தொடங்கினார்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவனை விட்டு விலகினார்கள்.

ஆனால் பாபுவோ யாரிடமும் தன்னுடைய மட்டைப் பந்துப் போட்டியைப் பற்றிப் பேசவே மாட்டான். அவன் நன்றாக விளையாடுவதைப் பார்த்த சில மாணவர்கள் அவர்களாகவே வந்து பாராட்டுவார்கள்.

ஒரு நாள் பாபுவும் ரகுவும் வீட்டிற்கு நடந்து சென்றார்கள். பாபு நிறையப் பேசிக் கொண்டே வந்தான். ரகு எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. அவன் மிகவும் சோகமாக (sad) இருந்தான். "ரகு ஏன் பேசாமல் வருகிறாய்? என்ன பிரச்சனை (problem)?" எனறான் பாபு. “பாபு, இப்போது எல்லாம் யாருமே என்னிடம் பேசுவது இல்லை. எல்லோரும் என்னை வெறுக்கிறார்கள் (hate)” என்றான் ரகு. அதற்கு பாபு, "இல்லை ரகு. யாரும் உன்னை வெறுக்கவில்லை. சதுரங்கத்தில் உனக்கு இருக்கும் அறிவைப் (knowledge) பார்த்து வியக்கிறார்கள் (surprised). ஆனால், நீ திரும்பத் திரும்ப அதைப் பற்றியே பேசுவதால் சலிப்பு அடைகிறார்கள். அதனால் தான் உன்னை விட்டு விலகுகிறார்கள்" என்றான். "அப்படியா? இது எனக்குத் தெரியவே இல்லை. இதை எனக்குப் புரிய வைத்ததற்கு நன்றி. நீ தான் உண்மையான நண்பன்." என்ற ரகு, பாபுவைக் கட்டித் தழுவினான். இருவரும் மகிழ்ச்சியாக வீட்டிற்குச் சென்றார்கள்.

"நிறைகுடம்ததும்பாது. குறைகுடம்கூத்தாடும்"