தாய்மைக்குப் பணிந்த துறவு

கோமதி ஆயா வந்திருக்காங்க! கோமதி ஆயா வந்திருக்காங்க! என்று கத்திக் கொண்டே ஓடி வந்தாள் ஜனனி. எங்கே? எங்கே? என்று கேட்டபடி எதிரே வந்த தம்பியிடம், ‘அந்தப் பெட்டியைத் தூக்கிட்டு வா’ என்று சொல்லிவிட்டு அம்மாவைத் தேடி ஓடினாள். பின் வாசலில் சாம்பாருக்காக அரைத்துக் கொண்டிருந்தாள் அம்மா. 'அம்மா ஆயா வந்திருக்காங்க. பஸ் ஸ்டாண்டுல நிக்கிறாங்க. இரும்புக்கடை சந்துரு அண்ணங்கிட்ட ஒரு பெட்டியக் குடுத்துவிட்டுட்டு, மிச்சத்தத் தூக்க நம்மள வரச் சொல்லியிருக்காங்க' என்று மூச்சிரைக்கச் சொல்லி முடித்தாள். 'அப்படியா?' என்ற அம்மா, 'சரி இத வலிச்சு சாம்பாருல போட்டுட்டு அம்மியக் கழுவு. நான் தம்பியக்

கூட்டிக்கிட்டு போயிட்டு வர்றேன்' என்று சொல்லிவிட்டு, வேகமாகச் சேலையைச் சரி செய்து, தலையையும் ஒதுக்கிக் கொண்டு ஓடினாள்.

ஆயா அம்மாவின் அம்மா. அம்மா தான் ஆயாவின் கடைசி மகள். மூன்று மாதங்களுக்கு ஒரு முறையேனும் எங்களைப் பார்க்க வந்துவிடுவார் ஆயா. சில நேரங்களில் அம்மாவே கடிதமெழுதி வரச் சொல்வதுமுண்டு. ஒவ்வொரு முறை வரும் போதும், முறுக்கு, தேன்குழல், தட்டை, அதிரசம் போன்ற பலகாரங்களை இரண்டு பெட்டிகளிலும், சாப்பாட்டரிசி, பலாக்காய், மாங்காய், கருவேப்பிலை, கனகாம்பரம் என்று ஆயா வீட்டுத் தோட்டத்தையே ஒரு பெட்டியிலும் கொண்டு வருவார். நான்கு நாள்கள் தங்குவார். விடைபெறும் போது அப்பாவுக்குத் தெரியாமல், அம்மாவின் கையில் ஐநூறோ, ஆயிரமோ திணித்து, 'பத்தும் பத்தாததுக்கு வச்சுக்க. பிரச்சனை வேண்டாம்' என்பார். எத்தனையோ பிரச்சனைகளை இந்தக் கையூட்டு தான் தீர்த்திருக்கிறது. இப்படி ஆயாவைப் பற்றி அசைபோட்டுக் கொண்டே அம்மியைக் கழுவி முடிக்க, வாசலில் ஆயாவின் குரல் கேட்டது.

ஓடி வந்து, 'ஆயா வாங்க. நல்லாருக்கீங்களா?' என்றாள் ஜனனி. 'இருக்கேன்த்தா! இந்த வெயிலு இப்புடியா கொல்லும்? நீ நல்லாருக்கியா? ஒன்னயக் காலேசுல செக்கத்தேன் வந்திருக்கேன்' என்றார். இந்த முறை அம்மா கடிதமெழுதி வரச் சொல்லியிருப்பது புரிந்தது ஜனனிக்கு. ஆம்!

ஜனனி பன்னிரெண்டாவது முடித்திருந்தாள். மேலே படிக்கவைக்காமல் தன் அக்காள் மகனுக்குக் கட்டிவிட வேண்டும் என்று அப்பா விரும்ப, தன் மகளைக் கட்டாயம் படிக்கவைக்க வேண்டுமென்பது அம்மாவின் ஆசை. தன் சொல் எடுபடவேண்டுமென்றால் ஆயாவும் சேர்ந்து பேச வேண்டுமென்று அம்மா நம்பினாள். சாயங்காலம் அப்பா வரும் முன்னே எல்லா விவரங்களையும் ஆயாவிடம் சொல்லி வைத்தாள். சாவகாசமாக இரண்டு நாள்கள் கழித்து ஒரு ஞாயிறு காலை பேச்சைத் தொடங்கினார் ஆயா. ‘ஜனனி பள்ளிக்கூடம் முடிச்சிருச்சில்ல. எந்தக் காலேசுல சேக்கலாம்னு இருக்கிய?’ என்று ஆயா கேட்க, ‘படிக்கவெல்லாம் வைக்கல. மாப்பிள்ளை தயாரா இருக்கான். படிச்சு என்ன வேலைக்கா அனுப்பப் போறோம்? எம்மக வேலைக்கெல்லாம் போய் அவதிப்பட வேண்டாம். சௌரியமா வீட்ல இருக்கட்டும்’ என்று ஒரு முடிவோடு தான் அப்பா பேசினார். ஜனனிக்குக் கூடத் தன் மேல் உள்ள பாசத்தில் தான் அப்பா அப்படிச் சொல்வதாகப் பட்டது. அம்மாவுக்கு மட்டுமே அதில் ஒளிந்திருந்த அடிமைத்தனம் விளங்கியிருக்க வேண்டும். அம்மாவின் இந்த ஆதங்கத்தை அழகாக ஆழ் மனதில் வாங்கிக்கொண்டு, அழுத்தமாக, அமைதியாக அவளுக்காக வாதாடத் தொடங்கினார் ஆயா!

'நீங்க சொல்றதும் சரி தான். ஆனா நாலு ஒலக விஷயம் தெரியனும்ல! இப்பவெல்லாம் எல்லாரும் படிக்க வைக்கிறாங்க. நம்மளும் கல்யாணத்துக்குப் பணம் பொரட்டனும்ல. அது வரைக்கும் படிக்கட்டும்' இது ஆயா. 'இந்த ஊரைப் பத்தி ஒங்களுக்குத் தெரியாது. காலிப்பயக ஊரு. பொம்பளப்புள்ளயத் தனியா ரெண்டு பஸ் மாறித் தனியாவெல்லாம் படிக்க அனுப்ப முடியாது' என்று அப்பா கொக்கி போட, 'இப்ப நீங்கல்லாம் விடுதியில தாங்கித்தானே படிச்சிய, அது மாதிரி அதுவும் படிக்கட்டும்' என்று ஆயா சொன்னது தான் தாமதம், அப்பா குரலை உயர்த்திவிட்டார். 'நல்லாச் சொன்னீங்க! விடுதிக்குச் செலவு பண்ணினா, கல்யாணத்துக்கு எப்படிச் சேக்குறது?' என்று ஆயாவின் வாதத்தை வைத்தே அவரை மடக்கினார். அடுப்படியில் வேலை செய்வது போல எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அம்மாவிற்கு உயிர் போய்ப் போய் வந்து கொண்டிருந்தது. கடைசியாகப் பணத்தில் தான் வந்து முடியுமென்று ஆயாவிற்குத் தெரியும்.

'ஒங்களால முடிஞ்சதக் குடுங்க. மிச்சத்த நான் குடுக்குறேன். எம்மகளைத்தான் படிக்க வைக்கல. பேத்தியவாவது படிக்க வச்சிட்டுப் போறேன்' என்று தன்னிடமிருந்த பணம் என்னும் பிரம்மாஸ்திரத்தை விட்டார். 'சரி. நீங்க சொல்றீங்க. பாப்போம்' என்று அப்பா சொன்னதைக் கேட்டவுடன் அம்மாவும் ஜனனியும் கண்களாலேயே புன்னகையைப் பரிமாறிக் கொண்டனர். அத்தை மகனிடமிருந்து தப்பித்துவிட்ட மகிழ்ச்சி ஒரு புறம் இருந்தாலும்,விடுதியில் தங்கும் பயம் (தலை பின்னுவது, காலைத்தூக்கம், உணவு, மாதவிடாய்) லேசாக எட்டிப் பார்த்தது. 'அதெல்லாம் பழகிருவ' என்று ஒரே சொல்லில் ஒதுக்கிவிட்டாள் அம்மா.

கல்லூரியில் சேர்ந்து, விடுதிக்குச் செல்லும் நாளும் வந்தது. அம்மாவும் அப்பாவும் சேர்ப்புச் செயல் முறைகளைச் செய்து கொண்டிருக்கையில், விடுதியின் கட்டுப்பாடுகள் (பிள்ளைகளோடு தொலைபேசியில் பேச முடியாது, குடும்பத்தினரே கூட மாதம் ஒரு முறை வரும் பார்வையாளர் நாளிலேயே பார்க்க முடியும், நோய் இடர்பாட்டின் போது கூடத் தவிர்க்க முடியாத சூழலில் மட்டுமே பெற்றோர் அழைக்கப்படுவர்) மற்றும் பெண்பிள்ளைகளின் பாதுகாப்பிற்காக வைக்கப்பட்டிருக்கும் கடுமையான விதிகளைக் மேரி சிஸ்டர் கூறினார். கிருத்தவக் கல்விக்கூடங்களிலேயே படித்திருந்ததால், அந்தக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு ஓரளவு பழகித்தான் இருந்தாள் ஜனனி. ஆனால் விடுதிக் கட்டுப்பாடுகள் சற்றே பீதியைக் கிளப்பின. அதனால் தான் பெற்றோருக்கு மிகவும் பிடித்த கல்லூரியாக இருக்கிறது என்று ஒரு பெரிய பனிக்கட்டியைத் தூக்கி கன்னியாஸ்திரி தலையிலும், அதேயளவு பாறாங்கல்லைத் தூக்கி ஜனனி தலையிலும் போட்டார் அப்பா.

'பயப்படாத! அப்பப்ப வந்து பாக்குறேன்' என்று பேருக்குச் சொல்லிவிட்டுச் சென்ற அம்மா மேல் கொஞ்சம் கோவம் கூட வந்தது அவளுக்கு. பின்னர் அந்த வழியாக வந்த மூன்றாமாண்டு மாணவியர் அவளுக்கு உதவி செய்ய முன் வர, அவர்களிடம் அவளை ஒப்படைத்துவிட்டு பிரியாவிடை பெற்றனர் பெற்றோர். அந்த அக்காக்கள் அவளது பொருட்களைத் தூக்கி, வளாகத்தைச் சுற்றிக்காட்டி, பகடி வதையிலிருந்து (ராகிங் - கட்டுப்பாடுகள் இருந்ததால் பெரிய அளவில் இல்லை) காப்பாற்றி, அவளை அறைக்கு அழைத்துச் சென்றனர். அவளின் நீள முடியில் மயங்கி, தானே தலை பின்னி விடுவதாகச் சொன்னாள் மனையியல் (ஹோம் சயன்ஸ்) படித்த பொன்னி அக்கா. நிர்வாகக் கட்டுப்பாடு நிஜ உள்ளங்களில் தெரியாதது ஜனனிக்கு ஆறுதலாக இருந்தது.

அறைக்குள் நுழைந்ததும், வந்து சாமான்களை வாங்கி வைத்து, படுக்கையைக் காட்டி, எல்லாவற்றையும் அடுக்கி வைக்க உதவினாள் ரோஸரி. சிறு வயதிலேயே தந்தையை இழந்து தாயால் வளர்க்கப்பட்ட ஒற்றைப் பெண்ணவள். 'உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல் ஆங்கே இடுக்கண் களைவதாம் நட்பு' என்று வள்ளுவர் நண்பரின் தேவையறிந்து அவர் கேட்காமலேயே உதவும் நட்பைப் பற்றிச் சொல்லுவார். ஆனால் எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல், தனக்கு அறிமுகமே இல்லாத ஒருவரிடம் கூட அன்பாக, அனுசரணையாக இருக்க ரோஸரியால் மட்டுமே முடியும். அவளுக்கு ஒரு தோழி கிடையாது. அவளோடு பழகியவரெல்லாம் அவளது உற்ற தோழிகளாகி விடுவர். சில நேரங்களில் அவளைத் தேவைக்கு மட்டும் பயன்படுத்துவோரும் உண்டு. அதையல்லாம் அவள் சிந்திப்பதாகவே தெரியாது. பனை மரம் போலத் தன்னை யாருமே பார்த்துக் கொள்ளவில்லையென்றாலும், அவள் கொடுப்பதைக் கொடுத்துக் கொண்டே இருப்பாள். கன்னியாஸ்திரிகளுக்கே எடுத்துக்காட்டகத் திகழ்ந்த தேவ கன்னியவள்! ஜனனியும் அவளது தோழியானாள்.

எழுவர் தங்கும் அறை அது. அனைவரையும் அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு சற்று நேரம் பேசி விட்டுத் தூங்கியாயிற்று. மறுநாள் காலை கல்லூரிக்குத் தயாராக வேண்டும். காலை ஐந்தரை மணிக்கு மேரி சிஸ்டர் கதவுகளைத் தட்டிக்கொன்டே வந்தார். இது போக கல்லூரிக்குக் கிளம்பியாயிற்றா என்று பார்க்க மீண்டும் ஒன்பது மணிக்கு ஒரு முறை வலம் வந்தார். அப்போதும் போர்வைகள் மடிக்கப்படாமல் இருந்தால், 'பன்னிங்க தான் தூங்கிட்டு அப்படியே எந்திரிச்சுப் போகும், மடி!' என்பார். எத்தனையோ முறை அம்மா அன்பாகச் சொன்ன போது வராத பழக்கத்தைப் ‘பன்னி’ என்ற அந்த ஒற்றைச் சொல் கொண்டு வந்தது.

ஐந்தரைக்கே எழுந்து குளியலரை வரிசையைக் கடந்து குளித்து விட்டு உணவத்திற்குச் சென்றனர். ஊத்தாப்பமும் உருளைக்கிழங்கு கொத்ஸுவும். அப்படி ஒரு ஊத்தாப்பத்தை அவள் உண்டதேயில்லை. அந்த கொத்ஸுவை வாயிலும் வைக்க முடியவில்லை. வட்ட வடிவில் வெள்ளையும் அரக்குமாக இருந்த ரப்பரை (ரப்பர் என்பது மரியாதை கருதித் தரப்படும் உயர்வான பெயர்), அம்மா தந்த பொடியின் துணையோடு உள்ளே தள்ளினாள்.

நல்ல வேளையாகத் தேநீர் இருந்தது அதுவும் நன்றாக. அது தான் அடுத்த மூன்றாண்டுகளுக்குப் பல பிள்ளைகளின் காலை உணவாகியது. அப்படிப் பட்டினி கிடந்ததின் பலனாக, பாதி முடி கொட்டி, இரும்புச் சத்து குறைந்து, இன்னும் பல பிரச்சனைகளால் வாழ்நாள் முழுதும் அவதிப்பட நேரிடும் என்பதை ஜனனியோ, இப்படிப் பிள்ளைகள் சாப்பிடாமல் வீணாகும் ரப்பர் ஊத்தாப்பத்தை, தாங்கள் வளர்த்து வந்த பன்றிகளுக்குப் போட்ட நிர்வாகமோ அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இந்தக் காலைப் பட்டினி, மதிய உணவு எதுவாக இருந்தாலும் உண்ணப் பழக்கியது. அங்கேயும் மேரி சிஸ்டர் இருந்தார் அப்பளக் காவலராக!

இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறை, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் ஒரு சிறு கிண்ணத்தில் கோழிக்குருமா தருவார்கள். அப்போதெல்லாம், மேரி சிஸ்டர் கோழிக் காவலராக மாறிவிடுவதுண்டு. அவர் கண்ணிலும் விரலைவிட்டு ஆட்டிவிட்டு, இரண்டு கிண்ணங்களை எடுத்து வந்து, பயந்துகொண்டே கோழியைத் தின்று, அது பேதியான கதைகளும் விடுதியில் உண்டு. நான்கு சம்படங்களில் அம்மா தந்த நொறுக்குத் தீனிகள் ஒரே வாரத்தில் தீர்ந்தன. பகிர்ந்துண்ணும் பழக்கத்தை விடுதியைப் போல வீட்டால் சொல்லத் தரவே முடியாது. இதுபோலப் பல வாழ்க்கைப் பாடங்களைச் சில நேரங்களில் மென்மையாகவும், சில நேரங்களில் மிருகத்தனமாகவும் சொல்லித் தந்தது விடுதி.

எல்லா அறைகளிலும் விளக்கு அணைந்துவிட்டதா என்று பார்க்க இரவு பத்து மணிக்கு ஒரு சுற்று வருவதும் மேரி சிஸ்டருக்கு வழக்கம். பெரிய உருவமாக இருந்தாலும் பூனை போல, வருவதே தெரியாமல் வந்து அதிர்ச்சியடையச் செய்வதில் வல்லவர். அந்த நேரத்தில் விளக்கை அணைக்காமல் எழுதிக்கொண்டு இருந்ததால் தன் திட்டப்பணிகளைத் (ப்ராஜெக்ட்) தொலைத்தவர் ஏராளம் ஜனனி உள்பட. 'சாயங்காலம் உக்காந்து அரட்டையடிக்க வேண்டியது. அப்பறம் பத்து மணிக்கு மேல லைட்ட எரிக்க வேண்டியது. காலைல என்னை வந்து பாரு' என்றபடி, வரிசையாக நோட்டுகளைப் பிடுங்கிக் கொண்டே செல்வார். மறுநாள் குறைந்தது அரை மணி நேரம் காத்திருந்து பார்க்க வேண்டும், அன்று கல்லூரிக்குச் செல்லக் கால தாமதமாகிவிடும். ஆனால், திட்டப்பணி கிடைக்காது. சமர்ப்பிக்க வேண்டிய தேதிக்கு அடுத்த நாளே தருவார். இதனால் முழு மதிப்பெண் பெறவே முடியாது. இப்படிக் கடுமையாக உழைத்தும் முழு மதிப்பெண் பெறாத திட்டப்பணிகளுக்குப், "பூனை குறுக்கே வந்த ப்ராஜெக்ட்" என்று பெயர் வைத்திருந்தனர் மாணவியர். எப்போதாவது இப்படி இவர் பூனை போல வருவதை யாராவது பார்த்துவிட்டால், எப்படியோ அடுத்திருக்கும் இருபத்தைந்து (தொலைத்தொடர்பு வசதி இல்லாமலேயே) அறைகளுக்குச் செய்தி சென்று, மாணவியர் சுதாரித்துக் கொண்டு, விளக்கை அணைத்துவிட்டுத் தூங்குவது போல நடித்ததும் உண்டு.

இந்தக் கட்டுப்பாடுகள் தந்த மன அழுத்தம், வெளியுலகத்தை, அங்கே சுதந்திரமாகச் சுற்றித் திரியும் மனிதரைப் பார்க்க ஏங்கியது. ஞாயிற்றுக்கிழமைப் பூசைக்காக, வெளியில் இருந்த தேவாலயத்திற்கு, கிருத்துவப் பிள்ளைகளை கன்னியாஸ்திரிகள் அழைத்துச் செல்கிறார்கள் என்பது ரோஸரி மூலம் தெரிய வந்தது. தானும் வர முடியுமா? எனறு கேட்க, விருப்பமுள்ள யாரும் வரலாம் என்றாள். ஆயா வீட்டில் வேலை செய்த முருகாயி அக்கா (தாழ்த்தப்பட்டவர் என்று கருதப்பட்டதால் கோயிலுக்குள் அனுமதிக்கப்படாதவர்) கிருத்துவ மதத்திற்கு மாறி மேரியானது ஏன் என்று அப்போது தான் புரிந்தது. அடுத்த ஞாயிறன்று ஜனனியும் குளித்து முழுகிப் பூசைக்குச் சென்றாள். முக்கியமாக வெளி உலகைப் பார்ப்பதற்குத் தான். சாதாரண மனிதர்கள், அதுவும் காலை நேரமானதால் மிகவும் குறைவானோரே தெருவில் இருந்தனர். இருந்தும் அந்தப் பால்க்காரரை, கோலம் போடும் அம்மாவை, சைக்கிளில் பேப்பர் போடுபவரை, சோம்பலாகக் கொட்டாவியுடன் நடந்து செல்பவரைப் பார்க்கும் போது ஏதொ புதிதாகப் பார்ப்பது போல மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது அவளுக்கு.

தேவாலயத்தில் நடந்த சடங்குகளை ஓரளவுக்கு ரோஸரி விளக்கினாள். மேரி மாதாவின் மடியில் குழந்தை இயேசுவைப் பார்த்த போது, பார்வதியின் மடியில் முருகன் இருப்பது போலத் தோன்றியது. அனைவரும் அமைதியாக ஜெபித்த போது, மனதிற்குள் கந்த சஷ்டிக் கவசம் சொன்னாள். மனது லேசாக இருக்க, ஒவ்வொரு வாரமும் வரவேண்டும் என்று முடிவு செய்தாள்.

பூசை முடிந்து, அரட்டை அடித்தபடி நடந்து வந்து கொண்டிருக்கையில், விடுதி வாசலில் யாரோ ஒரு பெண், காவலரிடம் ஏதோ பேசிக் கொண்டிருந்ததும், காவலர் கையை அசைத்து அவரைப் போகச் சொல்வது போல ஏதோ சொல்வதும் தெரிந்தது. இதைத் தொலைவிலிருந்து பார்த்த மேரி சிஸ்டர் விறுவிறுவென முன்னே செல்ல, இன்னும் இரு கன்னியாஸ்திரிகள் மற்ற பிள்ளைகளோடு சேர்ந்து வந்தனர்.

மேரி சிஸ்டர் சற்று கடுமையாக அழைத்தபடி அவர்களை நெருங்க, அந்த அம்மா குரல் கேட்டு அவர் பக்கம் திரும்பினார். திரும்பியவுடன் ஜனனிக்குத் திக்கென்றது. ‘ஐயோ! அம்மா!’ என்றபடி ஓடினாள். ‘ஏய்! ஓடாத!’ என்று கத்தியபடி வேகமாக மற்றவர்களை அழைத்துக் கொண்டு வந்தனர் அந்த இரு கன்னியாஸ்திரிகளும். இதற்குள் ஜனனி மேரி சிஸ்டர் இருந்த இடத்தை நெருங்கிவிட, அவர் ஜனனியை மிரட்டி உள்ளே போகச் சொன்னார். அவள் போகாமல் எதோ சொல்ல வர, அவளைப் பேசவே விடாமல், அம்மாவை அவளுடைய அக்காள் என்று நினைத்துக் கொண்டு, ‘இப்படி நடுவில வந்து பாக்கக்கூடாதுன்னு தெரிஞ்சும் ஏன் வந்து தகராறு பண்ற? அக்கான்னு உன்னை உள்ளே விட்டா, நாளைக்கு அண்ணன்னு ஒருத்தன் வருவான். கடைசில அவன் அண்ணனாவே இருக்கமாட்டான். ஒரு தடவை சொன்னா உனக்குப் புரியாதா?’ என்று திட்டினார். இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டே மற்ற மாணவியரும் ரோஸரியும் உள்ளே சென்றனர். அம்மாவோ, 'பாக்க பேசவெல்லம் வேணாங்க. இத மட்டும் குடுத்திருங்க' என்று கூடையை நீட்டினாள். ‘சொன்னாக் கேக்க மாட்டியா? போ!’ என்று மீண்டும் ஒருமையில் திட்ட, அம்மாவுடன் பேச முடியாத ஏக்கம், இத்தனை பேர் முன் அம்மா அவமானப்பட்டது எல்லாம் சேர்ந்து கோபமாக மாறியது ஜனனிக்கு. ‘சிஸ்டர் அவங்க எங்க அம்மா! அக்கா இல்ல!' என்று கத்தினாள். உடனே அம்மா சுதாரித்துக் கொண்டு, ‘ஜனனி உள்ளே போ! நான் போயிடறேன்’ என்று சொல்லிவிட்டு விறு விறுவென்று கூடையோடு திரும்பிச் சென்றுவிட்டாள்.

ஜனனியும் அழுது கொண்டே உள்ளே வர, ரோஸரி அவளுக்காகக் காத்திருந்து ஆறுதல் சொல்லி அவளை அழைத்துச் சென்றாள்.

அம்மா பேருக்குத் தான் வந்து பார்ப்பதாகச் சொன்னாள் என்று நினைத்துக் கோபப்பட்டோமே, இன்று எனக்காக வந்து இவ்வளவு அவமானப்படுகிறாளே என்று நினைத்த போது மனம் கனத்து இன்னும் அழுகை வந்தது. மதிய வேளையில் ஒரு பெண் வந்து "சிஸ்டர் உன்னைக் கூப்பிட்டாங்க" என்று சொல்லி அவளை மேரி சிஸ்டரின் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். எங்கே விடுதியை விட்டு அனுப்பிவிடப் போகிறார்களோ என்று குலை நடுங்க, பயந்து கொண்டே அவரது அலுவலகத்துக்குள் நுழைய, எதிரில் இருந்த இருக்கையில் அமரச் சொன்னார். 'ஜனனி, வந்தது உங்கம்மான்னு தெரியாது, தெரிஞ்சிருந்தா அப்படி மரியாதை இல்லாமப் பேசியிருக்க மாட்டேன். மன்னிச்சுக்க! அம்மாகிட்டயும் சொல்லு!' என்றார். குழப்பமும் மிரட்சியுமாக நிமிர்ந்து பார்த்தாள் ஜனனி. 'இனிமே இப்படி நடுவில வந்து பாக்கக்கூடாதுன்னு அம்மாகிட்ட சொல்லு. நீ போகலாம்' என்றார். 'நன்றி சிஸ்டர்' என்று கூறிவிட்டு விறுவிறுவென வெளியே வந்தாள். ஜனனிக்குக் கொஞ்ச நேரம் எதுவுமே புரியவில்லை. தோழிகள் யாருமே இதை நம்பவில்லை. ஆனால், அன்று முதல் மேரி சிஸ்டர் என்ன திட்டினாலும் அம்மா திட்டுவது போலவே தான் இருந்தது.

ஜெயா மாறன்

அட்லாண்டா, ஜியார்ஜியா