ஜீனோவும் நானும்

"நாய்கள் ஜாக்கிரதை" என்கிற இந்த வாசகத்திற்கும் எனக்கும் நிறையத் தொடர்புண்டு. நான் திருடியல்ல. ஆனாலும் நாயென்றால் ஜாக்கிரதையாக இருப்பேன். வேறென்ன? பயம் தான். நாயென்றால் பேய்ப் பயம் எனக்கு. சிறு வயதில், தெருவில் உறங்கிக் கிடக்கும்

நாய்களை மிதித்து, அவை கடித்து விடக் கூடாதென்பதற்காக , பாட்டி எப்போதும் சொல்லும் வாக்கியம், " நே( நாய்) கெடக்கு ஆத்தா, பாத்து வா". இப்படி, உறங்கும் நாய்கள், குரைக்கும் நாய்கள், வாலாட்டும் நாய்கள் என எல்லோரிடமும் நான் ஜாக்கிரதையாகத் தான் இருந்தேன்.

அமெரிக்காவில் தெரு நாய்கள் இல்லையென்பதும், கயிற்றில் கட்டாமல் நாயை வெளியே கொண்டு வர முடியாது என்பதுமே, எனக்குக் கொஞ்சம் தெம்பைத் தந்தது. இருந்தும் பூங்காவில் நடக்கும் போது நாயைப் பார்த்து விலகி, "எனக்கு நாயென்றால் பயம்" என்று சொன்னால், ஏனோ எல்லோரும் "எனக்கு நாயைப் பிடிக்காது" என்பதாகவே புரிந்து கொண்டார்கள். இப்படி ஒரு சாதுவான விலங்கை, எப்படி உன்னால் வெறுக்க முடிகிறது என்கிற ஏளனப் பார்வையை வீசினார்கள். இங்கே நாய் துரத்த வாய்ப்பில்லை என்பதால், நான் எதையும் சட்டை செய்வதில்லை. இப்படியாக 10, 15 வருடங்கள் ஓடிய நிலையில், தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி என் வாழ்வில் எமனாக வந்தது.

அலைபேசியில் பாட்டுக் கேட்டுக் கொண்டு எங்கள் குடியிருப்பில் வேக நடை போட்டுக் கொண்டிருந்த என்னை நோக்கி, ஒரு வீட்டுப் புல்வெளியில் கழுத்தில் கயிறின்றித் திரிந்து கொண்டிருந்த நாய் ஒன்று தலை தெறிக்க ஓடி வந்தது. இவ்வளவு நாள் தேக்கி வைத்திருந்த தைரியமும் காற்றில் பறக்க, அலைபேசியைக் கீழே போட்டு விட்டு, Stop என்று கத்திக் கொண்டு நான் ஓட எத்தனிப்பதற்கும், ரோட்டில் இறங்கியவுடன், ஏதோ மந்திரம் போட்டது போல நாய் நிற்பதற்கும் சரியாயிருந்தது. சத்தம் கேட்டு வெளியே வந்த வீட்டுகாரர், “come here Lucy” என்று நாயைத் தூக்கிக் கொண்டார். நான் stop சொல்லியதால் தான், நாய் நின்றதென்ற பெருமிதத்துடனும் கோபத்துடனும், "தயவுசெய்து, கயிற்றைக் கட்டாமல் நாயை வெளியே விடாதீர்கள்" என்றேன். அதற்கு அந்த ஆள் அழுத்தமாக, “Her name is Lucy. She is a baby. She won’t hurt you. She has an invisible fence in her collar” என்றார். (கடிக்க வர்ற மாதிரி ஓடி வருது. Babyயாம் Baby! அது என்ன எழவோ? Invisible Fence. ஆனா நாய் visibleஆ இருக்கே. இந்த லட்சணத்துல நாய்னு வேற சொல்லக் கூடாதாம். " நாயை நாயென்று சொன்னால் நாயின் சொந்தக் காரர்களுக்கு கோபம் பொத்துக்கொண்டு வருகிறது. நாய்கள் என்னவோ சும்மா தான் இருக்கின்றன” என்ற Facebook Commentம் மனதில் ஓட) நான் கடுப்புடன் உடைந்த அலைபேசியின் பாகங்களைப் பொறுக்கிக் கொண்டு வீட்டிற்கு நடந்தேன்.

அவ்வளவு நாட்கள் மறந்திருந்த அந்த பழைய சம்பவம் மீண்டும் நினவிற்கு வந்து கதியைக் கலக்கியது. புதிது புதிதாக வீடுகள் கட்டப்பட்டு புதிதாக உருவாகியிருந்த கதிர்வேல் நகரின் முதல் தெருவில் நாங்கள் குடியேறியிருந்த நேரம் அது. அப்போது கழிவு நீர்க் குழாய்க் கட்டமைப்புப் பணி நடந்து கொண்டிருந்ததால், தற்காலிகமாக, இரு வீடுகளுக்கிடையே ஒரு குட்டிச் சாக்கடை ஒடியது. இப்படியான ஒரு நாளில் அம்மா, நாலாவது வீட்டு சாரதா அக்காவிடம் ஒரு பாத்திரத்தைக் கொடுத்து விட்டு வரச் சொன்னார். சாரதா அக்கா வீட்டில் நாயிருக்கிறதென்பதால் மனத்தில் பல திட்டங்களைப் போட்டுக் கொண்டு பயந்து கொண்டே சென்றேன். கதவைத் தட்டினேன். திறந்தவுடன் (அரை விநாடிக்குள்ளாகவே) சாரதாக்காவின் சேலையின் பின்னாலிருந்து துள்ளிக் கொண்டு வந்தது ஒரு வெள்ளை நாய். அவ்வளவு தான். பாத்திரத்தை "டொம்" என்று போட்டு விட்டு எடுத்தேன் ஓட்டம். வெற்றிகரமாக Long Jumpல், 2 சாக்கடைகளைத் தாண்டி, மூன்றாவது சாக்கடையில் “பொத்”தென்று விழுந்தேன். இந்த 2 சாக்கடைகளுக்கும் நடுவில் தான் எங்கள் வீடு. வீட்டுக் கதவைத் திறப்பதற்குள் நாய் கடித்து விட்டால்; என்று தொடர்ந்து நேரே ஓடியதன் விளைவு. நான் விழுந்த அதிர்ச்சியில், நாய் பயந்து, திரும்பி அதன் வீட்டிற்கு ஓடி உள்ளே சென்றது. பின்னால் பாத்திரத்தோடு ஓடி வந்த சாரதாக்கா, உடம்பெல்லாம் சாக்கடையான என்னை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தார். " நாயைப் பாத்து ஓடக்கூடாதுப்பா, ஓடுனா, நாய் துரத்தும்" என்றவரிடம், "கதவைத் தொறந்தவுடன துள்ளிக்கிட்டு, நாய் ஓடி வந்ததுனால தான், நான் ஓடுனேன்" என்ற இந்த 10 வயதுச் சிறுமியின் வாதம் எடுபடவில்லை. நல்ல வேளையாக நாய் கடிக்கவில்லையென்று அம்மா சந்தோஷப்ப்ட்டார்.

எனக்கிருந்த நாய்ப் பயம் பேய்ப் பயமானது இப்படித் தான். ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லையைத் தாண்டும் போது, எச்சரிக்கையாக ஒரு மின் அதிர்வைக் (மின் அதிர்வு! யாராவது குழந்தை (Baby)ரோட்டுக்கு ஓடாம இருக்க, shock கொடுப்பாங்களா? என்னத்தச் சொல்ல) கொடுத்து நாயை நிறுத்தும் கருவி தான் Invisible Fence என்பதையும், நாயின் கழுத்துப் பட்டையில் அது பொருத்தப்பட்டிருக்கும் என்பதையும் Google சொன்னாலும், பல வீடுகளில் புல்வெளிகளில் நாய்கள் கயிறின்றித் திரிவதும், சில சமயம் நடப்பவர்களைப் பார்த்து (நானென்றால் நிச்சயம்) ஓடி வருவதும், நான் கணவருடன் மட்டுமே நடப்பதும், இந்தக் கதைகளைக் கேட்டு, என் மகன் கை கொட்டிச் சிரிப்பதும் வாடிக்கையானது. சில நண்பர்கள் என் பயத்தைப் போக்கக் கூட உதவினார்கள். அவர்கள் வீட்டிற்கு நான் சென்றால், சிறிது நேரம் நாயைக் கட்டி வைத்து விட்டு பின் அவிழ்த்து விடுவார்கள். உடனே நான் sofa-வில் உட்காரும் இடத்திலிருந்து சாயும்பகுதிக்கு மேல் ஏறி விடுவேன். பிடித்துக் கொண்டு தடவிக் கொடுக்கச் சொன்னால், பட்டும் படாமல் தொடுவேன். ஒரு நண்பர் மேலே ஒரு படி போய், நாயின் வாயைத் திறந்து கையை உள்ளே விட்டுக் காட்டினார். "கடிக்கல பாருங்க" என்றார். “என்னைக்கு உங்க வீட்டு நாய் உங்களைக் கடிச்சிருக்கு?” என்று வாய் வரை வந்தது. சொல்லவில்லை. இப்படி நானும் என் பயமுமாகக் கழிந்த என் வாழ்க்கையில் அந்த நாள் வந்தது.

சென்னையில் ஒரு நண்பர் வீட்டில் 2 நாட்கள் தங்குவதாக ஏற்பாடு. கதவைத் திறந்ததும் ஒரு ஓரத்தில் கட்டிய கயிறும், ஒரு பாத்திரத்தில் தண்ணீரும் இருந்தன. பார்த்ததும் "திக்" என்றது. உடனே கண்கள் வீட்டைத துலாவின. நண்பரின் மனைவி எங்களை வரவேற்று, பிரயாண விவரங்களைக் கேட்க, என் கணவர் விவரிக்க, (அய்யய்யோ வசமா மாட்டிக்கிட்டோம். இங்க நாய் இருக்கும் போல இருக்கே. எப்டி 2 நாள் இருக்கப் போறேனோ? ஆனா நாய் எங்க? புதுசா யாரையாவது பாத்தா குரைச்கிக்கிட்டு ஓடி வரணுமே! ஒரு வேளை, முன்னாடி நாய் வச்சுருந்திருப்பாங்களோ? அப்ப ஏன் நாய்ச் சட்டில தண்ணி இருக்கு? இப்படி என் மனம் நடுங்கி கொண்டிருந்தது) என்ன சாப்பிடுறீங்க? காபியா? டீயா? என்று அவர் கேட்க, "உங்க வீட்ல நாய் இருக்கா?” என்பது என் பதில்(கேள்வி). “ஆமா. வேலைக்கார அக்கா வெளிய கூட்டிப் போயிருக்காங்க?” என்றார். நான் பரிதாபமாக என் கணவரைப் பார்க்க, எங்கே sofa-வில் குரங்கு போல் ஏறி மானத்தை வாங்கி விடுவேனோ என்ற பயத்தில் அவர், "இல்ல, அவளுக்கு நாய்னா ரொம்ப பயம். வந்தவுடன அந்தக் கயித்துல கட்டி வைக்க முடியுமா? என்றார். "ஜீனோ ஒண்ணுமே பண்ணாது. எனக்கு கூட நாய்னா பயம். ஜீனோ வீட்டுக்கு வந்ததுக்கப்புறம் தான் அந்த பயமே போச்சு. நீங்க பயப்படுவீங்கன்னா, கட்டி வச்சுரலாம். ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லை.” என்று அவர் சொல்ல, (எனக்கு சிவாஜி படத்தில் வரும் ‘உங்க project-ஓட value என்ன?’ என்னும் வசனம் தான் நினைவுக்கு வந்தது. ஒன்னும் பண்ணாது! ஒன்னும் பண்ணாது! ஒன்னும் பண்ணாது!) ஒரு வழியாகக் கட்டி வைக்க ஏற்பாடானதை நினைத்து, நான் பெருமூச்சு விடுவதற்கும், வாசலில் ஜீனோ தொடர்ந்து குரைப்பதற்கும் சரியாக இருந்தது. ஜீனோவைக் கயிற்றோடு அவர் எங்களிடம் அழைத்து வர, நான் sofa-வின் நடுவிலிருந்து ஓரத்திற்கு இடம் மாறி, கால்களைத் தூக்கி மேலே வைத்துக் குறுகி அமர்ந்தேன். என் கணவர், பிள்ளைகளை முகர்ந்து விட்டு, என்னைப் பார்த்துக் குரைத்தது. என் நிலைமை தெளிவாகத் தெரிந்ததால், ஜீனோவை விலக்கிக் கொண்டு போய் ஒரு மூலையில் கட்டி வைத்தார் தோழி. நாய்ப்பிரியனான என் மகன் ஜீனோவைத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்க, அந்த வீட்டின் குளியலறை, படுக்கையறை, சமையலறை போன்ற இடங்களுக்கு (ஜீனோவைக் கடக்காமல்) செல்ல மாற்று(சுற்று) வழிகளை அறிந்து கொண்டேன். தவிர்க்க முடியாத சில நேரங்களில் ஜீனோவைக் கடக்கவும் நேர்ந்தது.

அப்போதெல்லாம் ஜீனோ என்னைத் தொட முடியாத படி சுவற்றோடு ஒட்டிக் கொண்டோ, மகனைத் தடவிக் கொடுக்கச் சொல்லியோ, கடந்தேன். அவன் தடவுவதை நிறுத்தி விட்டால், எழுந்து நின்று, அவனுடைய கவனம் எங்கும் சிதறி விடாத படி, கண்ணோடு கண் பார்த்து (மீண்டும் தடவு என்பது போல) நிற்கும் ஜீனோ. எல்லோரும் இதைப் பாராட்ட, எனக்கும் கூட ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது. இரவு நெருங்க நெருங்க, நான் ஒரு விஷயத்தைக் கவனித்தேன். ஒரு நாலைந்து முறையாக நான் கடந்து செல்லும் போது, ஜீனோ என்னை நோக்கிப் பாயவோ, குரைக்கவோ இல்லை. பார்த்து விட்டுச் சும்மா இருந்தது. எனக்குப் புரியவில்லை. (சரி,தொல்லை விட்டது என்று இருந்து விட்டேன்) மறு நாள் காலை ஜீனோ உற்சாகமாக எல்லோருக்கும் Good Morning சொல்வது போல, வந்து முகர்ந்து விளையாடியது. நண்பரின் பிடியிலிருந்த படியே தான். நான் எப்போதும் போல் sofa-வின் முனையில் (கால்களை மேலே வைத்துக் கொண்டு தான்) இருந்தேன். ஜீனோ என்னைக் கண்டதும் பின் வாங்கி, திரும்பிச் சென்று விட்டது. அந்த நாள் முழுவதுமே, நான் அதைக் கடந்து செல்லும் போதெல்லாம், என்னைப் பார்த்து விட்டுச் சும்மா இருந்ததோடல்லாமல், விலகிப் பின் வாங்கியதை உணர்ந்தேன். இருந்தும் நான் கயிற்றை அவிழ்க்கச் சொல்லவில்லை. எல்லோரும் புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ளும் போது கூட நடுவில் அமர்ந்திருந்த என்னைக் கண்டு விலகிப் போய் ஓரத்தில் அமர்ந்து கொண்டது. "நீங்க பயபடுறீங்கன்னு அதுக்கு தெரியுது பாருங்க" என்றார் நண்பர். என் பயத்தைப் புரிந்து கொண்டு விலகும், பக்குவமும் அறிவும் இருக்கும் இந்தப் பிராணி எப்படி ஐந்தறிவு கொண்டதாகும் என்று முதல் முறையாக என்னை யோசிக்க வைத்தது ஜீனோ.