கீழடிக்குப் போகலாமா?

ஆதனும் ஆதினியும் அண்ணன் தங்கை. அவர்கள் தங்கள் அம்மா அப்பாவுடன் மதுரையில் வாழ்ந்தார்கள். ஆதன் ஆறாவது படித்தான். ஆதினி ஐந்தாவது படித்தாள். ஒரு நாள் ஆதனின் ஆசிரியர், "நாம் எல்லோரும் வெள்ளிக்கிழமை அன்று களப் பயணம் (field trip) செல்கிறோம், யார் யார் வருகிறீர்கள்?" என்று கேட்டார். நிறைய மாணவர்கள் கை தூக்கினார்கள். சிலர், எங்கே? எங்கே? என்று கேட்டார்கள். உடனே ஆசிரியர், "நாம் கீழடிக்குச் செல்கிறோம். அங்கே பெரிய புதையல் (treasure) இருக்கிறது" என்றார்.

இதைக் கேட்டவுடன், கை தூக்காமல் இருந்த மற்ற மாணவர்களும் கை தூக்கினார்கள். "யாராவது இரண்டு மாணவர்களின் அப்பாவோ அம்மாவோ நம்மோடு வந்தால் நமக்குத் துணையாக இருக்கும். அவர்களிடம் கேட்டு வந்து நாளை சொல்லுங்கள்" என்று சொல்லிவிட்டுப் பாடத்தை நடத்தத் தொடங்கினார் ஆசிரியர்.

வகுப்பு முடிந்ததும், ஆதன் ஆசிரியரிடம் சென்று, 'என் தங்கை ஆதினி ஐந்தாம் வகுப்பில் படிக்கிறாள். அவளும் நம்மோடு வரலாமா மிஸ்?" என்று கேட்டான். “ஓ! ஆதினியும் வரலாம். ஐந்தாம் வகுப்பும், ஆறாம் வகுப்பும் சேர்ந்து தானே போகிறோம்" என்று ஆசிரியர் சொன்னதைக் கேட்டு மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தான் ஆதன்.

வீட்டுக்குச் சென்றவுடன், ஆதனும் ஆதினியும் அப்பாவிடம் துணையாக (chaperone) ஆக வரமுடியுமா என்று கேட்டார்கள். ஏற்கனவே கீழடியைப் பற்றித் தெரிந்து இருந்த அப்பா கட்டாயம் வருவதாகச் சொன்னார்.

வெள்ளிக்கிழமை வந்தது. அன்று காலை எட்டு மணிக்கே பள்ளிக்குத் தாயாராகிவிட்டனர் அண்ணனும் தங்கையும். பள்ளிக்குச் சென்றதும், மாணவர்கள் அனைவரும் வரிசையாகப் பேருந்தில் ஏறினர். ஆதனுக்கு ஜன்னல் ஓரத்தில் உட்கார இடம் கிடைத்தது. ஆதினியும் அப்பாவும் அருகில் உட்கார்ந்தனர்.

போகும் வழியில் அப்பாவிடம் புதையலைப் பற்றி நிறையக் கேள்விகள் கேட்டனர் இருவரும். "புதையல் என்றால் தங்கமும் வெள்ளியும் நிறைய இருக்கும் தானே அப்பா" என்றான் ஆதன். "தங்கமும் இருக்கும். அதையும் விடச் சிறந்த பொருள்களான நம் தாத்தா பாட்டி பயன்படுத்திய பொருள்கள் எல்லாம் கூட இருக்கும்" என்றார் அப்பா. "ஆனால் அவை எல்லாம் நம் வீட்டில் இருக்கின்றனவே!" என்றாள் ஆதினி குழப்பமாக.

"நாம் பார்க்கப் போகும் பொருள்கள் எல்லாம் 2600 வருடங்களுக்கு முன் நம்முடைய முப்பாட்டன் (தாத்தா), முப்பாட்டி பயன்படுத்தியது" என்று அப்பா சொன்னார். "என்ன? 2600 வருடங்களுக்கு முன்னா?" என்று கண்கள் விரியக் கேட்டனர் இருவரும்.

இப்படிக் கீழடியைப் பற்றி நிறைய அதிசயமான தகவல்களை அப்பா அடுக்கிக் கொண்டே போக, அடுத்த முப்பது நிமிடங்களில் கீழடியில் அகழாய்வு (archeological excavation) நடந்த இடத்தில் பேருந்து நின்றது.

மாணவர்கள் அனைவரும் பேருந்தை விட்டு இறங்கி வரிசையாகச் சென்றனர். பெரிய பெரிய குழிகள் தோண்டப்பட்டு இருந்தன. ஆள்கள் வேலை செய்து கொண்டு இருந்தார்கள்.

முப்பாட்டனும் முப்பாட்டியும் பயன்படுத்திய பொருள்கள் பூமிக்கு அடியில் புதைந்து கிடந்தன. அதை உடையாமல் தோண்டி எடுத்துச், சுத்தம் செய்து அருகில் இருக்கும் அறையில் எல்லோரும் பார்ப்பதற்காக வைத்திருந்தார்கள்.

மாணவர்கள் மெதுவாக ஒவ்வொரு குழியையும் பார்த்துக் கொண்டே சென்றார்கள். யாரும் உள்ளே விழுந்துவிடாமல் இருக்கும்படி, கயிறு கட்டப்பட்டு இருந்தது.

ஆசிரியர்களும், துணையாக (chaperone) வந்த அப்பாக்களும் மாணவர்களைப் பத்திரமாக அழைத்துச் சென்றனர். ஒரு குழியில் ஒரு பெரிய கிணறு ஒன்று இருந்தது. 2600 வருடஙக்ளுக்கு முன் இதில் தான் தண்ணீர் வைத்து இருந்தனர். "நம் வீட்டில் இருக்கும் தண்ணீர்த் தொட்டியைப் (water tank) போல் இருக்கிறதே அண்ணா" என்றாள் ஆதினி.

பூமிக்கு அடியில் உடையாமல் நின்ற அந்தக் காலச் சுவர் ஒன்றும் இருந்தது. பிறகு, பக்கத்தில் இருந்த அறையில் மற்ற பொருள்களைப் பார்க்கச் சென்றனர். பாத்திரங்கள், பானைகள், குழாய், கூஜா, தண்ணீர்க் குடுவை (water jug) என எல்லாமே மண்ணால் செய்யப்பட்டு இருந்தன. "பார்த்தீர்களா? 2600 வருடங்களுக்கு முன் நெகிழியைப் (plastic) பயன்படுத்தவே இல்லை. அது தான் சரியான முறை.

நம் அரசு சொன்னது போல நாமும் நெகிழியைப் (plastic பயன்படுத்துவதை விட்டுவிட வேண்டும்" என்று ஆசிரியர் கூறினார்.

"அண்ணா, தங்கம் இருக்குமா என்று கேட்டாயே! இதோ பார்! எவ்வளவு பெரிய தங்க ஜிமிக்கி! நம் முப்பாட்டிகள் பணக்காரர்கள் போல!" என்றாள் ஆதினி. பெரிய பெரிய விலங்குகளின் கொம்புகள் இருந்தன. நம் முப்பாட்டன்கள் விவசாயம் செய்தனர். ஆடு, மாடு, மான், பன்றி போன்ற விலங்குகளை வளர்த்தனர்.

கீழடிக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் அழகன் குளத்தில் தான் மதுரையில் ஓடும் வைகை ஆறு கடலில் கலக்கிறது. அழகன் குளம் ஒரு துறைமுக நகரம் (port city). அதனால், ரோம் மற்றும் வட இந்தியாவுடன் வாணிகம் (trading) நடந்ததைக், கீழடியில் கிடைத்த இந்த குஜராத் மணிகள் சொல்கின்றன.

“பாரு! பாரு! நாம் விளையாட்டு மாவில் (play dough) செய்து விளையாடும் பொம்மைகள். இதுவும் களிமண்ணால் (clay) செய்யப்பட்டதா மிஸ்?” என்று ஆவலுடன் கேட்டார்கள் மாணவர்கள். “சரியாகச் சொன்னீர்கள் பிள்ளைகளே! பகடைக் காய்கள் (dice), சதுரங்கக் காய்கள் (chess pieces) கூடக் களிமண்ணால் செய்யப்பட்டவை தான்” என்றார் ஆசிரியர்.

அப்போது திடீரென்று, "ஆதன், ஆதன்" என்று கத்திக்கொண்டே வந்தான் சுரேஷ். "ஆதன், உன் பெயர் எழுதி இருக்கிறது. வந்து பாரேன்" என்று அவனை இழுத்துச் சென்றான். ஒன்றும் புரியாமல் அங்குச் சென்றான் ஆதன்.

“ஆம்! ஒரு பானை ஓட்டில் 2600 வருடங்களுக்கு முந்திய தமிழில் "ஆதன்" என்று எழுதப்பட்டு இருந்தது. என் முப்பாட்டனின் பெயர் எனக்கா!” என்று நம்பவே முடியாமல் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான் அவன். சுரேஷ், ரமேஷ், மகேஷ், விக்னேஷ், ஸ்ரேயா, வர்ஷி னி எல்லோரும் ஆதனையும் ஆதினியையும் சூழ்ந்து கொண்டார்கள்.