ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டு

அன்று தான் அம்மா சந்தோஷப்படும் அளவுக்கு பெரியம்மா, சித்தி, அத்தை, மாமா குடும்பங்கள் என உறவினர்கள் வந்திருந்தனர். காலை உணவை முடித்துவிட்டு, சிறு பிள்ளைகள் தாழ்வாரத்தில் ஓடியாடி விளையாடிக் கொண்டிருக்க, பதின்ம வயதினர் திண்ணையில் சீட்டுக்கட்டைப்பரப்பியிருந்தனர். பெரிய நாயகி அக்கா சாமி அறையைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்தது. எண்ணெய்க் கத்தரிக்காய் குழம்பு, வெண்டைக்காய் பொறியல், முட்டைக்கோஸ் கூட்டு, மாங்காய்ப் பச்சடி, காலிப்ளவர் சூப்பு என ஒவ்வொன்றாய்ச் சொல்லி, பெரியம்மா முற்றத்தில் பரப்பியிருந்த காய்கறிகளை எடுத்துக் கொடுக்க, அடுப்படியில் உட்கர்ந்து வெங்காயம் நறுக்கியபடி எல்லாவற்றையும் கவனமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது தனம் அக்கா. அண்ணனும் சித்தப்பாவும் முகூர்த்தக்கால் நடும் காரியங்களில் அய்யருக்கு துணை செய்து கொண்டிருக்க, மாமாவிடம் கோயிலுக்குப் போய் மாப்பிள்ளை அழைப்பிற்கு வேண்டிய ஏற்பாடுகளைச் செய்யச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் அம்மா. பந்தல் போட வந்தவர்களுக்குக் கூலி கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் என் கணவர். ஒவ்வொருத்தரையும் தனித்தனியா வாங்கன்னு கேட்டு, சாப்பிட்டீங்களான்னு கேட்டு, போயிட்டு வரேன்னு சொல்லும் போது, நல்லதுன்னு சொல்லணும் தம்பி. நீ ரொம்ப நாளா அமெரிக்காவிலேயே இருத்துட்ட. அதான் ஞபகப்படுத்துறேன் என்று தம்பிக்கு, பெரியப்பா வரவேற்கும் முறை சொல்லிக் கொடுக்க, நானும், அத்தையும், சித்தியும் முன் நடந்த கல்யாணச் செய்திகளைப் பேசிக்கொண்டு, சாமி அறையில் கோலம் போட, மாவு கரைத்துக் கொண்டிருந்தோம். ஆம்! இத்தனை ஏற்பாடுகளும் நாளை நடக்கவிருக்கும் தம்பியின் திருமணத்திற்குத்தான். இன்று இரவு முன்னோருக்குப் படைப்பு.

தன் பிள்ளைகளின் திருமணத்தை சொந்த ஊரில், சொந்த வீட்டில் சுற்றம் சூழ நடத்த வேண்டுமென்று அம்மாவுக்கு அவ்வளவு ஆசை. அதே படி, என் திருமணமும், அண்ணனின் திருமணமும் நடக்க, 10 ஆண்டுகள் கழித்து அதே வீட்டில் இன்னொரு திருமணம். ஊரில் எல்லாமே மாறியிருந்தது.முன்பு போல ஒரு மாதத்திற்கு முன்பே போய் ஏற்பாடுகள் செய்யவில்லை. பெரிய சமையல் செய்யும் செட்டுக்காரப் பாண்டியுடன், உணவுப் பட்டியல், காய்கறிகள், அளவு, விலை எல்லாப் பரிவர்த்தனைகளையும் வாட்ஸப்பிலேயே செய்தாகி விட்டது. பாத்திரம் பண்டமெல்லாம் அவர் பொறுப்பு. அம்மாவுக்கும், எனக்கும், அண்ணனுக்கும் திருமணம் செய்து வைத்த அதே அய்யருக்குத்தான் சொல்லியிருக்கிறது. அவருடைய தட்சணை தவிர ஹோமம், திருமணம் மற்றும் பிற சடங்குகளுக்குத் தேவையான அனைத்துப் பொருட்களையும் முடிந்த வரை அவரே கொண்டு வந்து விடுகிறார். வீடு கழுவிப் பிற வேலைகளைச் செய்ய 4 வேலை ஆட்களுக்கும், வீட்டில் சமைக்க தனம் அக்கா

விற்கும், பெருக்கத் துடைக்கப் பெரிய நாயகி அக்காவிற்கும் சொல்லியிருந்தது. ஒரு வாரத்திற்கு முன்பு, நாங்கள் ஊருக்கு வந்த அன்றே வாசலில் எங்களுக்காகக் காத்திருந்தது பெரிய நாயகி அக்கா. எனக்கு விவரம் தெரிந்த நாளாய், அக்கா இல்லாத விசேஷத்தைக் கண்டதில்லை நான். நாங்கள் மூவரும் தேநீர் அருந்திக்கொண்டு, ஊர்க் கதைகளையெல்லாம் பெரிய நாயகி அக்கா சொல்லக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம். அப்போது, அக்கா அம்மாவிடம் ஒரு ஆயிரம் ரூபாயைக் கொடுத்து, “சாமி, போன தரம் வரேல கடனாத் தந்திய, பெரிய உதவி, 4 வருஷமாச்சு. அசலக் கொண்டாந்திருக்கேன். வட்டியப் புரட்ட முடியல.

அடுத்த தரம் வரேல தாரேன்”. அம்மா அதைக் கையில் வாங்காமலேயே, “அது சரி, உம்மகன் என்ன செய்றான்?” என்று கேட்க “வானம் பொய்ச்சுப் போச்சு. ஆத்துலயும் தண்ணி இல்ல. கடன ஒடன வாங்கி கடலை போட்டிருக்கான். நல்ல வெள்ளாமை வந்தா, பொறவு விதை நெல்லு வாங்கோணும் சாமி.” “உன்னைய நல்லா வச்சிருக்கானா? பிள்ளைகள்லாம் எப்படி இருக்குக?” என்று கேட்டபடியே, அம்மா பையிலிருந்த சாமான்களை பிரிக்க,”அதெல்லாம் ஒண்ணும் கொறையில்ல சாமி.நாந்தேன் அவனுக்குப் பாரமா இருக்க வேண்டாம்னு, அங்கிட்டு இங்கிட்டு வேலை பாத்து என்னியக் காப்பாத்திக்கறேன் சாமி. புள்ளைக படிக்குதுக”என்று சாமான்களை வாங்கி அடுக்கியபடியே சொன்னது பெரிய நாயகி அக்கா. “நீ இந்தக் காசையும், இங்க வேல பாத்ததுக்கு தர்ற சம்பளத்தையும் கொண்டு போய் உம்மகன்ட்ட குடு. வெத நெல்லுக்காகும். வட்டியெல்லாம் வேண்டாம்” என்று சொன்னதும், பெரிய நாயகி அக்கா “சாமி” என்று அம்மாவின் காலில் விழுந்தது. “ஐயோ! பெரிய நாயகி எந்திரி. என்னைய விட வயசுல பெரியவ நீ, எங்கால்ல விழுகலாமா?” என்று சொல்லிக்கொண்டே பதறிய படி, தூக்கி விட்டார்.

அய்யர் அனைவரையும் முற்றத்துக்கு அழைக்க, முகூர்த்தக்கால் நடும் வைபவம் இனிதே நடந்து முடிந்தது. கோயிலைச்சுத்தம் செய்து கோலம் போட, மாமாவுடன் பெரிய நாயகி அக்காவை அனுப்பி விட்டு, சமையலை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு, நாங்கள் கோலம் போடும் சாமி அறைக்கு வந்தார் அம்மா. அவ்வளவு தான் பிடித்துக் கொண்டார் சித்தி. “அக்கா உன் பிள்ளைகள்லாம் அமெரிக்கால இருக்கிறதால அப்பப்ப அங்க போயிடற. வந்து உக்காரு. நேத்து வந்ததுல இருந்து உங்கிட்ட பேச முடியல” என்று கையப் பிடித்து இழுக்க, “எனக்கும் ஆசை தாண்டி. கல்யாண வேல கெடக்கே” என்றார் அம்மா கோலத்தை ரசித்த படியே. “அக்கா, பொண்ணு உள்ளூருன்னு தெரியும். இந்தா 3 தெரு தள்ளியருக்கு அவங்க வீடு. இத்தனை வருஷமா நமக்குத் தெரியலையேக்கா!” என்று ஆச்சரியப்பட, “ஆமா. அதது எப்ப முடியணுமோ அப்பத்தானே முடியும்” என்றார் அம்மா பெருமூச்சு விட்டபடி. இடையில் கோல மாவெடுக்க அடுப்படிக்குச் சென்ற என்னுடனேயே வந்து இந்த அரட்டையில் கலந்து கொண்ட பெரியம்மா, “ஏன்டி? முன்ன மாறி பொண்ணெல்லாம் பாக்கலையாம்ல. எல்லாம் இன்டர்நெட் தானாம்ல” என்றார் கண்கள் விரிய. “ஆமாக்கா. என்னமோ பேஸ் புக்கு, ஸ்கைப்புங்கறாங்க. நமக்கு என்ன தெரியுது. இது பொண்ணுன்னு அவன் சொல்லிட்டான். நம்ம ஊரு. நல்ல குடும்பம்னு சொல்றாங்க. நல்லா இருந்தாச்சரி.” “அதெல்லாம் சரி. தொகை எவ்வளவு பேசினீங்கன்னு சொல்லு” என்று ஆர்வத்தில் பெரியம்மா கேட்க, “இனிமே எனக்கென்னக்கா செலவு. கடவுள் புண்ணியத்துல, புள்ளைகள்லாம் நல்லாச் சம்பாரிக்குத்துக. தொகையெல்லாம் முக்கியமில்லக்கா. அதுக இரண்டும் நல்லா இருந்தாப் போதும்” என்று அம்மா சிரித்தபடியே கூற, “என்னமோ மா. ஊர்ல நாட்ல நடக்குறதக் கேட்டேன்” என்று பெரியம்மா சற்று சலித்துக் கொண்டார். இதற்குள் வாசலில் யாரோ வரும் சத்தம் கேட்க, அம்மாவும், பெரியம்மாவும் “வாங்க மாமா, வாங்க அத்தை” என்று சொல்லியபடியே எழுந்து ஓடினார்கள்.

விருந்தினர் அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்த பிறகு, வேலைக்காரர்களையும் அமரச் சொல்லி பரிமாறிவிட்டு, அம்மா தனக்கும் தட்டுப் போட, நான் தொடர்ந்து பரிமாறினேன். அப்போது என் மகன் ஆர்வத்துடன் கையில் சாப்பிட்டு முடிக்க, அவனுக்குக் கை கழுவக் கிணற்றடிக்குச் சென்ற எனக்கு, அங்கெ பெரியம்மாவின் குரலும் சித்தியின் குரலும் சன்னமாகக் கேட்டது. “என்னடி, நெசமாத் தொகையைப் பத்தி எதுவும் பேசியிருக்கமாட்டாங்களா? என்ன? எப்படி மழுப்புறா? பாத்தியா”, “பேசல போலக்கா. பேசியிருந்தாக் கட்டாயம் கோமதி அக்கா (அம்மா) சொல்லியிருக்கும்” என்று அம்மாவுக்கு வக்காளத்து வாங்கினார் சித்தி. “அடி, போடி. வரதட்சணை இல்லாம எந்தக் கல்யாணம் நடக்குது நம்ம ஊர்ல. பொண்ணு வீடு பெரிய பணக்காரங்க வேற”, “சரிக்கா. எப்படியும் நாளைக்குத் தெரிஞ்சிரும்ல” என்றபடி உரையாடல் போய்க்கொண்டிருக்க, இதற்கு மேல் அங்கு நிற்க முடியாமல் திரும்பி விட்டேன். இரவு படைப்பிற்கு வந்த ஒவ்வொருவரையும் வரவேற்று, அவர்களோடு 5 நிமிடங்களாவது பேசி, சாப்பிடச்சொல்லி, ஓடி ஓடிக் கவனித்தார் அம்மா.தான் அடிக்கடி அமெரிக்கா சென்று விடுவதாலும், பல கல்யாணங்களுக்குச் செல்ல முடியாமல் போனதாலும், தன் வீட்டுக்கு சொந்தங்கள் வராதோ என்று பயந்து கொண்டிருந்த அம்மாவுக்கு, எல்லாம் எதிர்மாறாக நல்லபடியாக நடந்ததில் பெரிய மகிழ்ச்சி. அதே போல் அடுத்த நாள் மாப்பிள்ளை அழைப்பு, பிற சடங்குகள், திருமணம், சாப்பாடு எல்லாம் பெரிய குறைகளில்லாமல் எல்லாச் சொந்தங்களின் உதவியுடனும், ஆசியுடனும் அமோகமாக நடந்து முடிந்தது.

இறுதியாக, மணப்பெண் அவள் வீட்டாரிடம் சொல்லிக் கொள்ளும் முறை நடந்து கொண்டிருந்தது. அந்த நேரத்தில் அனைவரும் கூடியிருந்த முகப்பறையில் ஒரு பெரிய தாம்பாளத்தில் தேங்காய், பழம், பூ மற்றும் கட்டுக்கட்டாக 1000 ரூபாய் நோட்டுக்களையும் (எண்ணாமலேயே குறைந்தது 10 கட்டுக்களாவது இருக்கும் எனலாம்), இன்னொரு சிறிய தட்டில் ஒரு புடவையும் வெற்றிலை பாக்கும் எடுத்துக் கொண்டு பெண்ணின் தாயும் அண்ணியும் நடுவில் வந்து நிற்க, அம்மாவை அழைத்தார்கள். சபைக்கு வந்த அம்மா, பெரிய தட்டிலிருந்த பணக்கட்டுக்களை எல்லாம் எடுத்து சிறிய தட்டில் சேலையோடு வைத்து விட்டு, தேங்காய், பழத்தோடு மட்டும் தாம்பாளத்தை வாங்கப் போனார். இதைச் சற்றும் எதிர்பாராத பலர் அம்மாவைக் கடுமையாக வலியுறுத்திப் பணத்தைப் பெற்றுக் கொள்ளச் சொன்னார்கள். அம்மா பிடிவாதமாக மறுத்து விட்டார். இது ஒண்ணும் புதுசில்ல, நமக்கு காலங்காலமா பழக்கந்தானே அவுங்க பிரியப்பட்டுக் கொடுக்குறாங்க இவ்வளவு பணத்தையும் வேண்டாங்குறியே, ஏமாளியா இருக்கியே என்பது போன்ற எந்த வசனங்களாலும் சலனமே அடையாமல் தேங்காய் பழத்தோடு சாமி அறைக்குள் சென்று விட்டார் அம்மா. ஒரு வாரம் ஆனது. சொந்தங்கள் எல்லாம் சென்றுவிட, நாங்களும் ஊருக்குக் கிளம்பத் தயாராயிருந்தோம். அப்போது தான் வாட்ஸப்பில் அந்தச் செய்தி வந்தது. வேகமாக எடுத்துக்கொண்டு அம்மாவிடம் ஓடினேன். அம்மா, இன்னியிலேயிருந்து 500 ரூபாய், 1000 ரூபாய்லாம் செல்லாதாம் என்று சொல்லிக்கொண்டே தொலைக்காட்சியைச் சொடுக்கினேன். அது சரி! என்று சலனமே இல்லாமல் சொல்லிவிட்டுச் சென்றார் அம்மா. மடியில் கனமும் இல்லை! வழியில் பயமும் இல்லை!