கணவன்

சந்திரிகா அழகாக அபிநயம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தாள். நடனத்திற்கு ஏற்ப நவரசங்களையும் அவள் முகத்தில் வெளிப்படுத்தினாலும், இடையே இழையோடிய மெல்லிய புன்னகையும் வசீகரித்தது. எந்த வித சலனமும் சந்தேகமும் தனக்கில்லை என்பதையும், இது தனக்கு கை வந்த கலை என்பதையும், அவள் கண்களில் இருந்த தெளிவும் நம்பிக்கையும் காட்டியது. அதனால் தானோ என்னவோ அறுவர் ஆடிய நடனத்தில் இவள் முன் நிலை ஏற்றிருந்தாள். பின்னால் ஆடிய சிலர் இவளைப் பார்த்து ஆடியதையும் கவனிக்க முடிந்தது. ஐந்து மணி நேரம் நடந்த ஒரு நடனப் பள்ளியின் ஆண்டு விழாவில், அடுத்தடுத்து வந்த பல நடனங்களில் சிறப்பாக பங்கேற்று இரண்டு மணி நேரத்திற்கும் மேல் மேடையில் ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தாள் சந்திரிகா.

நிகழ்ச்சியின் இடைவெளி நேரம் வந்தது. 10 நிமிட இடைவெளிக்குப் பின் மீண்டும் நிகழ்ச்சி ஆரம்பாகும் என்று அறிவிக்கப்பட்டது. வளாகத்தில் இருந்த சிற்றுண்டி விடுதியில் அனைவரும் தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்தனர். அங்கே கையில் ஒரு குழந்தையை வைத்துக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள் சந்திரிகா. "செல்லக்குட்டி, பட்டுக்குட்டி, என்னடா பாக்குற? , அம்மாவைத் தெரியலையா! அம்மாடா செல்லம்" என்று அவள் கொஞ்சியதை பார்த்தவர்களுக்கு மட்டுமே அவள் தாய் என்பது தெரியும். அத்தனை ஒப்பனைகளுடன் அதுவரைத் தாயைப் பார்த்திராததால், குழந்தை கூட சற்று தடுமாறியது. ஆனால் தாயின் கொஞ்சும் குரல் கேட்டதும் பொக்கை வாய் காட்டி சிரிக்க ஆரம்பித்தது. தன் திறமையால் என்ன தான் மேடையில் ஆட்சி செய்தாலும், குழந்தையில் சிரிப்பில் தாய் என்றுமே அடிமை தானே! மெய் மறந்து குழந்தையைக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தவளை, 2 வடைகளுடனும், 1 டீயுடனும் வந்து இடைமறித்தான் அமுதன். “குழந்தையை குடுத்துட்டு சாப்பிடுடா. 10 நிமிஷம் தான் இருக்கு. அடுத்து ஆடுறதுக்குத் தெம்பு வேணும்ல" என்றபடி குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டு வடையைக் கையில் கொடுத்தான். வடையை 2 வாய் கடித்து, 1/2 கோப்பை டீயைக் குடித்து விட்டு, "இன்னும் அஞ்சு நிமிஷம் தான் இருக்கு. நான் போறேன்" என்று ஓடப்போனாள். அதுவரை சிரித்துக் கொண்டிருந்த குழந்தை, அவள் ஓடியதைப் பார்த்து அழத் தொடங்கியது. 2 அடி எடுத்து வைத்தவள் திரும்பி வந்து, "அழாதேடா, அம்மா வந்துருவேன்டா. அழக்கூடாது என்ன?" என்று குழந்தையை ஒரு முறை அணைத்துவிட்டு மீண்டும் கிளம்பினாள். அவள் விலகுவதை அறிந்தவுடன் குழந்தை வீறிட்டு அழுதது. திரும்பி வரப் போனவளை, "உன்னைப் பாக்க பாக்க அழுதுகிட்டே தான் இருப்பா. கொஞ்ச நேரத்தில சரியாயிடுவா. நான் பாத்துக்கறேன். நீ போடா. நல்லாப் பண்ணு." என்று சொல்லித் திருப்பி அனுப்பினான் அமுதன்.

தாயை நினைத்து அழுத குழந்தையை விட்டுப் பிரிய மனமில்லாமல், திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டே மேடையை நோக்கிச் சென்றாள். அவள் சென்ற பின் இன்னமும் அதிகமாக அழுத குழந்தையை சமாளிக்க முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருந்தான் அமுதன். "குழந்தைக்கு பசிக்குது போல", "கண்ணைக் கசக்குறா, தூக்கம் வருது போல, தோள்ல போட்டு தட்டுங்களேன்" என்று போவோர் வருவோரெல்லாம் அறிவுரை கொடுக்க, இன்னும் சிலர் அவனைப் பரிதாபமாக பார்த்ததையும் அவன் கவனிக்கத் தவறவில்லை. "என்னடா, ரொம்ப அழறாளா? என்றபடி தோளைத் தட்டினான் நண்பன். "ஆமாடா, சும்மா இருந்தா. அம்மா வந்து முகத்தைக் காட்டிட்டுப் போனவுடனே, அந்த ஞாபகமா அழறா". "சரிடா, சரிடா" என்று குழந்தையைத் தோளில் போட்டுக் கொண்டு அங்கும் இங்கும் நடந்தான். சற்றே குழந்தையின் அழுகை அடங்கிய பின், மனைவியின் நடனத்தைப் பார்த்து, சிறிதளவேனும் அதை வீடியோவில் பதிவு செய்ய விரும்பி அரங்கத்தினுள் நுழைந்தான். அவ்வப்போது சிணுங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தையுடன் முடிந்த அளவு நடனத்தையும் பதிவு செய்து கொண்டான். “குழந்தையோட ரொம்ப கஷ்டப்படுறீங்க போல” என்று கேட்ட நண்பரின் மனைவியிடம், ”பரவாயில்லை, நான் வேலைக்குப் போறப்பல்லாம் அவ தானே பாத்துக்கறா இன்னிக்கு ஒரு நாள் நான் பாத்துக்கறது பெரிய விஷயமா?” என்று கூறி விட்டு மீண்டும் பதிவு செய்யத் தொடங்கினான்.

ஆண்கள் செய்யும் எல்லாவற்றையும் பெண் களும் செய்யத் தொடங்கி விட்ட பிறகு, சமையல் செய்வது, குழந்தைக்கு ஊட்டுவது போன்ற வேலைகளைத் தாம் செய்வது ஒன்றும் கேவலம் இல்லை என்று உணரத் தொடங்கும் பொழுது ஓர்ஆண் ஆணாகிறான். அப்படிப் பட்ட ஆண்களை அமெரிக்காவில் தான் அதிகம் காண முடிகிறது. எனவே அமெரிக்காவில் உள்ள இந்தியப் பெண்களை விட இந்திய ஆண்கள் தான் முன்னேறி இருக்கிறார்கள் என்று 2009 வட அமெரிக்கத் தமிழ்ச் சங்கப் பேரவை(Fetna) யில் நடந்த நீயா? நானா? வில் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது சரி தானோ?