ABCD

அந்த மாலை நேரத்தில் அப்படி ஒரு தொலைபேசி அழைப்பைக் கனிமொழி எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. சாதரணமாக எடுத்து “Hello” என்றாள். உரையாடல் இது தான்:

Voice: Hi, This is Barbara from Wheeler High School. Can I Talk to Karthik’s parents please? கனி: Yes. This is his mom. Barbara: Oh! Hi, Mrs. Sundar. How are you? கனி: Fine. Anything wrong? Barbara: No. No. No. Don’t worry. I am calling to invite you to an Award Ceremony at school. Please come with your husband on May 17th at 9 a.m. to the old gym. கனி: Sure. What award? May I know? Barbara: We will give all the details when you come in and this is a surprise for the students. So, please do not discuss this with Karthik. Thank You.

பெருமுச்சு விட்டபடி அழைப்பைத் துண்டித்தாள் கனி. 12ஆவது படிக்கும் பிள்ளையைப் பற்றி பள்ளியிலிருந்து தொலைபேசி வந்தாலே பதட்டம் தான். அவன் ஒன்றும் கெட்ட வழியில் போகிறவன் இல்லையென்றாலும், இந்த அமெரிக்கக் கலாச்சாரத்தில், குழம்பிய மன நிலையில், பிள்ளைகளை வளர்க்கும் பெற்றோருக்கு விதிக்கப்பட்ட சாபம் இது! என்று நினைத்துக் கொண்டாள். எது எப்படியோ? நல்ல விஷயம் தான். ஆனால் ஆண்டிறுதியில் பரிசளிப்பு விழாவிற்காக ஒரு துண்டுக்காகிதம் தான் வரும். இதென்ன புதிதாகத் தொலைபேசியில் அழைக்கிறார்கள்? கனிமொழிக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. கார்த்தியிடமும் கேட்க முடியாது. தோழி கவிதாவிடம் விசாரிக்கலாம் என்றால், அவளது பிள்ளை இந்த விருதுக்குத் தேர்வு செய்யப்பட்டிருக்கவில்லையென்றால் சங்கடமாகி விடுவது மட்டுமில்லாமல், மறைமுகமாகப் பெருமை அடித்துக் கொள்வது போல் இருக்கும் என்று அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டாள். கணவர் சுந்தரிடம் இது பற்றிப் புலம்பிய போது, “நீ பேசியபோதே இன்னும் விவரங்கள் கேட்டிருக்க வேண்டும். சரி விடு. எப்படியும் 17ஆம் தேதி தெரியத்தானே போகிறது” என்று வாயடைத்தார்.

ஒரு விதமான பரபரப்போடு 10 நாட்களைக் கடத்தி, மே 17ஆம் தேதி சரியாக 8:45 மணிக்கு old gymஐ ஒட்டியிருந்த அறைக்கு வந்தார்கள் கனியும் சுந்தரும். ஒரு இந்தியர் உட்பட சில பெற்றோர் ஏற்கனவே வந்திருந்தார்கள். Barbara அவர்களை வரவேற்று, மேசையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த காலைச் சிற்றுண்டியையும் காப்பியையும் எடுத்துக் கொள்ளச் சொன்னார். மற்ற பெற்றோருடன் அறிமுகம் செய்து கொண்டபோது, அந்த இந்தியரின் மகன் ரிஷி என்றும், அவனைப் பற்றி கார்த்தி அடிக்கடிச் சொல்லியிருப்பதும் நினைவு வந்தது. அனைவரும் வந்தவுடன் Barbara விருதைப் பற்றிய விவரம் சொன்னார். 12ஆம் வகுப்பு ஆசிரியர்கள் 15 பேரும் அவரவர் வகுப்பிலிருந்து ஒரு மாணவரைத் தேர்ந்தெடுத்து, படிப்பைத் தவிர, அவர்களிடமிருக்கும் ஒரு உயர்ந்த பண்பிற்காக இந்தச் சிறப்பு விருதை வழங்குகிறார்கள் என்றும், 400 மாணவர்களில் 15 பேருக்கு மட்டுமே விருது வழங்கப்படுகிறதென்றும், விருது பெறும் நேரத்தில் அந்தப் பண்புகளை ஊட்டிய பெற்றோர் உடனிருக்க வேண்டுமென்று பள்ளி நிர்வாகம் விரும்பியதால் தான் இந்த இரகசிய ஏற்பாடு என்றும் கூறினார். இப்பொழுது அருகிலிருந்த உடற்பயிற்சிக் கூடத்தில் (old gym) மாணவர்கள் வந்து கூடும் சத்தம் கேட்டது. நிகழ்ச்சி தொடங்கியவுடன், அந்தந்த மாணவரை அழைக்கும் போது, அவரவர் பெற்றோரை இந்த அறையிலிருந்து கூடத்திற்குள் அனுப்புவதாக ஏற்பாடு.

சரியாக அடுத்த 10 நிமிடங்களில் விழா தொடங்கியது. முதல்வரின் உரைக்குப்பின் 15 ஆசிரியர்களும் மேடையேறினார்கள். இவையனைத்தையும் அந்த அறைக்கதவின் கண்ணாடி வழியாக கனியும் ஏனையோரும் பார்க்க முடிந்தது. இப்பொழுது முதல் ஆசிரியர் முன்னே வந்து, தன்னைப் பற்றிய விவரத்தையும், தான் கண்டு வியந்த பண்பையும், விருதுக்கான காரணத்தையும் கூறி, கடைசியாக மாணவனின் (Jason) பெயரைச் சொல்ல, அரங்கமே அதிர்ந்தது கரவொலியில். சரியாக அந்த நொடியில் கதவைத் திறந்து, Jasonனின் பெற்றோரைக் கூடத்திற்குள் விட்டார் Barbara. Jason எழுந்து மேடையை நோக்கிப் பாதி வழி வரும்பொழுது, மூலையில் இருந்த கதவின் வழியே பெற்றோர் வருவதைக் கண்டு, ஆச்சரியத்தில் துள்ளினான். விருதை வாங்கிய பின் பெற்றோரைத் தழுவிக் கொண்டு, “What are guys doing here?” என்றான். அந்தத் தாயின் பெருமிதத்தையும், மகனின் அளவில்லாத மகிழ்ச்சியையும் கண்டு கண்ணீர்விட்டாள் கனி. அந்த அற்புதமான தருணத்தை எதிர்பார்த்து ஏனைய பெற்றோரும் காத்திருக்க, மூன்றாவதாகக் கார்த்தியை அழைத்தார்கள். இப்பொழுது மாணவர்கள், பெற்றோர் வந்திருப்பதை நன்றாக அறிந்து கொண்டுவிட்டார்கள். ஆச்சர்யம் மறைந்து பெருமிதம் மட்டுமே இருந்தது. அதே பெருமிதத்தோடு, கனியும் சுந்தரும் உள்ளே சென்று, விருதுடன் வந்த கார்த்தியைக் கட்டித் தழுவி, ஏனைய பெற்றோருடன் அமர்ந்து நிகழ்ச்சியை ரசிக்கத் தொடங்கினர்.

ஏழாவதாக ரிஷியை அழைத்தார்கள். மேடையை நோக்கி வந்தவன் பெற்றோரைக் கண்டதும், மேடைக்குச் செல்லாமல் நேராக அவர்களிடம் வந்தான். அப்பாவின் காலைத் தொட்டு வணங்கி, அம்மாவைத் தழுவி, இருவரையும் அழைத்துக் கொண்டு மேடைக்குச் சென்று விருதை வாங்கினான். பெற்றோரை வணங்கும் இந்தியப் பண்பாட்டைக் கண்டு அரங்கமே எழுந்து நின்று மரியாதை செய்து கை தட்டியது. பல கண்களில் கண்ணீர்.

யார் சொன்னது? “American Born Confused Desis” என்று.

இவர்கள் “American Born Cultured Desis” அல்லவா?